نقش‌هایش را تسخیر می‌کند تا به یک فرد کاملاً متفاوت تبدیل شود. کلکسیونی از جوایز مختلف در کارنامه‌اش دارد؛ از اسکار و گلدن گلوب تا تونی و گرمی و جشنواره‌های سینمایی. نامش مترادف با عبارت «برترین بازیگر زن زمانهٔ ما» است و به شکل چشم‌گیری نامش در انتخاب سینماگران سراسر جهان در صدر قرار دارد. برای یک انسان معمولی، ماه‌ها یا سال‌ها طول می‌کشد تا در هر فیلمی بر نقش تسلط پیدا کند اما او می‌تواند این کار را در چند هفته قبل از فیلم‌برداری یک نقش انجام دهد. هیچ‌کس نمی‌تواند گسترهٔ وسیع توانایی او و مهارت‌های بی‌بدیلش در ارتباط و انتقال نقش‌هایش به تماشاگر را مورد تردید قرار دهد. همواره مورد توجه فیلم‌سازان و استودیوهای تولید قرار گرفته است. هرگز یک بار از اصول و مبانی اخلاقی و حرفه‌ای‌اش عدول نکرده و این به لطف عادات، شیوه‌ها، طرز فکر و توانایی‌های ذاتی‌اش بوده است. نام او در کنار یک فیلم، اسباب توجه و شهرت را به دنبال داشته است. نوجوانی را با آوازخوانی آغاز کرده و بازیگری را در دبیرستان. اعتراف کرده که حافظهٔ عکاسی دارد و متن‌ها را در خواندن به خاطر می‌سپارد. او سوفی محبوب ماست.
مریل استریپ به خاطر رفتار و نگاه کمال‌گرایانه‌اش هنگام کار در صحنهٔ فیلم‌برداری هم شهرت دارد. او که به دلیل توانایی‌اش در تسلط بر هر لهجه‌ای مشهور است، شخصیت‌های واقعی همچون جولیا چایلد (جولی جولیا، 2009)، اتل رزنبرگ (فرشتگان در آمریکا، 2003)، کارن سیلک‌وود (سیلک‌وود، 1983)، کارن بلیکسن (از درون آفریقا، 1985)، روبرتا گواسپاری (آوای قلب، 1999)، لیندی چمبرلین (فریادی در تاریکی، 1988)، سوزان اورلئان (اقتباس، 2002)، مارگارت تاچر (بانوی آهنین، 2011) و کاترین گراهام (پُست، 2017) را بازی کرده است.
مریل استریپ در ابتدا تنها برای یک صحنهٔ کوتاه در کریمر علیه کریمر (1979) انتخاب شده بود. اما پس از این که رابرت بنتون بازی‌اش را دید، تصمیم گرفت نقش او را گسترش دهد. فروپاشی روانی را چنان زیبا به تصویر کشید که تماشاگر همهٔ پلان‌های بعدی و بدون حضور این زن را درک کرد و به او حق داد. چند ماه بعد استریپ جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل زن را به خانه برد. پیش از او استاندارد نقش‌آفرینی جین فاندا بود که در دههٔ 1970 مجموعه‌ای از پرتره‌های زنان باهوش و توانا را بازی کرده بود اما مریل استریپ انقلابی به پا کرد و ترکیبی از مهارت‌های مختلف را که معمولاً به بازیگران بزرگ بریتانیایی و مکتب شکسپیر منتسب است به نمایش گذاشت. مشخصهٔ بارز بازیگری کلاسیک بریتانیا از میراث پیچیدگی زبانی در نمایش‌نامه‌نویسی بریتانیا ناشی می‌شود.
پی‌نوشت:
– گفت‌گوی تصویری رضا کیانیان و گوهر خیراندیش در صفحهٔ اینستاگرام «فیلم امروز» برای انتخاب دو به دوی بازیگران و چهرهٔ برگزیده، در انتها به مریل استریپ ختم شد.
– تیتر نوشته برگرفته یکی از نقش‌های برجستهٔ مریل استریپ است؛ انتخاب سوفی (1983).