اواسط دههٔ هفتاد برای بولتن جشنوارهٔ فیلم رشد – به سردبیری تهماسب صلح‌جو – قرار شد با دو برادر دوقلو که جوان‌ترین فیلم‌سازان آن دورهٔ جشنواره بودند، گفت‌وگو کنم؛ دو نوجوان حدوداً پانزده‌ساله که می‌شد لابه‌لای صحبت‌های‌شان شور و ذوق را دید و موفقیت‌های آینده‌شان را حدس زد. البته هنوز هم نمی‌دانم از این برادران دوقلو کدام سیاوش است کدام فواد. فواد (یا سیاوش!) یک بار گفت: «نگران نباش مادربزرگ‌مان هم نمی‌داند!» سیاوش (که بعد فهمیدم فواد بوده!) وقتی برای ضبط صحبت‌هایش در پادکست «صدای خیال» مجله دربارهٔ زنده‌یاد عسل بدیعی آمده بود می‌گفت الان دیگر می‌توانی چون یکی از دندان‌های جلویم چند ماه پیش شکسته و همین تشخیص را راحت کرده است!
برادران صفاریان‌پور خیلی زود استعدادهای خود را نشان دادند و مسیر رشد را طی کردند. وقتی آن‌ها را در اجراهای تلویزیونی و تهیه و کارگردانی برنامه‌های مختلف می‌دیدم، تعجب نمی‌کردم. سیاوش که با فواد چند سال پیش مهمان دورهمی بود، در پاسخ به سؤال مهران مدیری گفت که می‌خواهند همان مسیر مورد علاقه‌شان را ادامه بدهند. از ساخت فیلم برای آن دورهٔ جشنوارهٔ رشد تا برنامه‌های بعدی تلویزیونی و ساخت مستند علمی‌آموزشی کاپیتان من به کارگردانی سیاوش صفاریان‌پور (که در تیتراژ نام فواد به عنوان مشاور کارگردان آمده) مسیرشان بیشتر همان عشق به ساخت فیلم‌ها و برنامه‌های آموزشی بوده است. گاهی هر دو اجرا می‌کردند مانند حضور گرم و اجرای جذاب‌شان در برنامهٔ صبحگاهی مردم ایران سلام برای کانال دو که چهره‌های مشابه و بیان مسلط و صمیمی آن‌ها به کمک‌شان می‌آمد که آن‌جا هم از علم و دانش می‌گفتند، تا کارگردانی و تهیه و اجرای برنامهٔ پرطرف‌دار و موفق آسمان شب از 1379 در کانال چهار دربارهٔ نجوم که با تقسیم وظایف کارها را پیش می‌بردند و برنامه نزدیک دو دهه ادامه داشت، یا کارگردانی هنری و تلویزیونی و حضور در اتاق فکر مجموعهٔ نخست خندوانه و بسیاری برنامه‌های دیگر که آن‌ها هم بیشتر در حوزهٔ آثار علمی بودند.
تیزر فیلم از کانال آپارات «سینماتیکت»
