فیلم چهارم سیاوش اسعدی پس از چهار سال توقیف و در پی کشمکش‌های فراوان، سرانجام روی پرده آمد؛ روندی عذاب‌آور که سازندگان برخی از فیلم‌های دیگر هم تجربه کرده‌اند و آشکارترین پیامدش ضربه‌های اقتصادی و تلف شدن عمر است اما ضایعات پنهان و فرساینده‌اش بر روح و روان سازندگان فیلم‌ها قابل اندازه‌گیری نیست. ساده‌ترین حاصلش ایجاد ناامیدی در سینمای مستقل است و شاید هدفی هم جز این نیست.
اما به هر حال نمایش غریزه در پی اکران فیلم‌های اجتماعی، تنوع بیش‌تری به فضای اکران داده و حالا پس از مدت‌ها شاهد فیلمی عاشقانه و نوستالژیک از سینمای ایران هستیم. روایتی از عشق‌های نوجوانانه در سال‌های دور بر بستر طبیعت و پس‌زمینهٔ عشق به سینما با ارجاع‌های فراوان سینمایی؛ هر چند که وصالی در کار نیست و گویی ناکامی عشق‌های نوجوانی و برجا ماندن حسرتی همیشگی، پدیده‌ای تاریخی است!
غریزه را به دلیل ساخت محکم و حرفه‌ای‌اش، بازی‌های خوب و فیلم‌برداری فوق‌العاده‌اش سزاوار تدارک یک پرونده تشخیص دادیم؛ شامل چند نقد، گفت‌وگو با کارگردان و سه بازیگرش، و یادداشتی از فیلم‌بردار هنرمندش علی قاضی.
تیزر: کانال آپارات «سینماتیکت»
