صدای شگفت‌انگیز او را به گمانم اول به جای کلینت ایستوود در وسترن‌های اسپاگتی سرجو لئونه شنیدم اما نمی‌دانستم مدیر دوبلاژش هم سعید مظفری است. دوستان به یادم انداختند و برای یک گفت‌وگو به سراغش رفتم. با روی باز پذیرفت و از آن پس رابطه‌ای صمیمانه هم بین ما برقرار شد. من آن موقع داشتم حکیم‌باشی (1351) را می‌ساختم و پیشنهاد مدیریت دوبلاژ این فیلم را به او دادم و آن قدر از کارش خوشم آمد که بعد از آن مدیریت دوبلاژ فیلم دیگرم عیالوار (1352) را هم بر عهده گرفت و نوبت به خوش‌غیرت (1356) که رسید، فیلم توقیف شد. شیوهٔ کارش فوق‌العاده بود؛ دقیق، نکته‌بین و با وسواس زیاد. همین‌ها مرا چنان مجذوب کارش کرد که هیچ‌وقت نخواستم با شخص دیگری کار کنم.
سعید مظفری در نوزدهم مرداد 1321 در شاهرود به دنیا آمد. در کودکی و نوجوانی به خاطر شغل پدرش در ادارهٔ ثبت احوال ناچار بود به شهرهای مختلف سفر کند و به گفتهٔ خودش طی این سفرها تجربه‌های خوبی کسب کرد که بعدها با برداشت از آدم‌های گوناگون، از نحوهٔ سخن گفتن و لحن آن‌ها در گویندگی استفاده می‌کرد. از همان موقع هم علاقهٔ بسیار به گویندگی داشت و سرانجام موفق شد دورهٔ آموزش گویندگی را بگذراند. با این حال تا شروع فعالیت در دوبله، زمان زیادی طول کشید.
در سال 1342 تست صدا داد و مورد توجه قرار گرفت. از طریق نزدیکانش به محمدعلی زرندی که از مدیران دوبلاژ باسابقه بود معرفی شد و همین آشنایی باعث ورودش به دوبلاژ شد. البته در عین حال دست از تحصیل برنداشت و ضمن فعالیت در دوبله، در دانشگاه در رشتهٔ ادبیات هم تحصیل می‌کرد. فعالیت دوبلاژ را از همان سال 1342 آغاز کرد و نخستین موفقیت‌های او دوبلهٔ وسترن‌های سه‌گانهٔ لئونه و ایستوود (به خاطر یک مشت دلار، به خاطر چند دلار بیش‌تر و خوب، بد، زشت) در میانهٔ دههٔ چهل بود که صدای گیرایش به جای کلینت ایستوود باعث فروش فوق‌العادهٔ این فیلم‌ها شد و ایستوود را به شهرت و محبوبیت بسیاری نزد تماشاگران ایرانی رساند. همین توفیق، مسیر ادامهٔ کار این دوبلور جوان را هموار کرد.
او برای صحبت به جای بازیگران مشهوری چون رایان اونیل، پیرس برازنان، کیانو ریوز، جکی چان، براد پیت، راسل کرو و آنتونیو باندراس محبوبیت بسیاری در بین تماشاگران و همچنین مدیران دوبلاژ و گویندگان سرشناس به دست آورد. به جای برد پیت در چند فیلم از جمله یازده یار اوشن، آقا و خانم اسمیت و حرام‌زاده‌های لعنتی سنگ تمام گذاشت، هرچند خودش اعتقاد داشت: «من که نمی‌توانستم برد پیت بشوم!» به جای پیرس برازنان در نقش جیمزباند در فیلم‌های چشم طلایی، فردا هرگز نمی‌میرد، دنیا کافی نیست و روزی دیگر بمیر با تسلط نقش‌گویی کرد.
ویدئو: کانال آپارات «فیلیموشات»
