به نظر می‌رسد هیروکازو کوریدا پس از چند فیلم اخیرش که برای تماشاگرانی در طیف وسیع در دیگر نقاط جهان ساخته شد، دوباره به سوی بینندگان ژاپنی بازگشته است. این ادعا تا حدودی با این واقعیت که آشورا برای نتفلیکس ساخته شده که تمام جهان را پوشش می‌دهد، تناقض دارد اما سبک و محتوای آن به طرز چشم‌گیری ژاپنی است. شناخته‌شده‌ترین فیلم‌های او – پسر کو ندارد نشان از پدر (2013)، دله‌دزدها (2018) یا هیولا (2023) – با درام‌های خانوادگی و روابط خانوادگی غیرمعمول در ژاپن اتفاق می‌افتند. این بار یک فاصلهٔ زبانی و فرهنگی به‌شدت ژاپنی در آشورا احساس می‌شود [که حتی زیرنویس فارسی هم نمی‌تواند به طور کامل آن را از بین ببرد]. شخصیت‌های داستان که در دهه‌های هفتاد و هشتاد اتفاق می‌افتد، کاملاً ژاپنی هستند؛ با رفتارها و ارزش‌های مشخصهٔ مرتبط با مردم آن سرزمین. مصادیق افراطی از احتیاط، شرم، ادب و سکوت را می‌بینیم، در حالی که زیر پا گذاشتن این اصول رسوایی یا تخلف جدی تلقی می‌شود.
آشورا بر اساس رمان نویسندهٔ ژاپنی کونیکو موکودا و یک مجموعهٔ تلویزیونی هفت‌قسمتی ساخته شده که در سال‌های 1979 تا 1980 پخش شد. کوریدا تاریخ داستان سریالش سال 1979 را حفظ کرد، یعنی زمانی که در رمان موکودا و سریال اصلی روی می‌دهد و اهمیت این موضوع به‌تدریج مشخص می‌شود. این رفتارها احتمالاً در آن زمان بسیار گسترده‌تر و معمول‌تر از دنیای جهانی‌شده امروزی بودند. در عین حال کوریدا می‌تواند با حفظ تاریخ اصلی به جای بازسازی به‌روزرسانی‌شده، از سریال قدیمی فاصله بگیرد و چشم‌اندازی متفاوت به داستان نزدیک به پنجاه سال پیش بدهد.
آشورا زندگی آرام یک خانواده را نشان می‌دهد. چهار خواهر، روابط آن‌ها، خانواده‌های‌شان و والدین‌شان در کانون توجه قرار دارد و عملاً هیچ شخصیت دیگری در سریال نیست. معمولاً رویدادهای زندگی روزمره در یک سریال چند فصل طول می‌کشد اما آشورا تغییرات سرنوشت‌ساز را در هفت قسمت خلاصه می‌کند. با وجود این، سریال کوریدا ریتم و ضرباهنگ کندی دارد اما لحظات دراماتیک معمولاً به‌سرعت می‌گذرند. در بین دو واقعه هم تجربهٔ زندگی روزمره را شاهدیم. این مدیریت زمان چیزی است که باعث می‌شود آشورا در برخی مواقع برای بیننده احساس کُندی و بدون حادثه بودن داشته باشد، با این حال همچنان او را درگیر خود می‌کند.
چهار خواهر شخصیت‌هایی معمولی هستند. در زندگی سوناکوی ظاهراً سرسخت اما در واقع پرشور، ماکیکو با دو فرزند که از خیانت شوهرش می‌ترسد، ساکیکوی سرکش و راحت‌طلب، و یک خواهر عینکی، با لباس‌های ساده و بدون آرایش حضور پیدا می‌کنیم. دو خواهر بزرگ‌تر، سوناکو و ماکیکو، رابطهٔ خوبی با هم دارند اما ساکیکو و تاکیکو مدام توی سروکله هم می‌زنند و در ترکیب‌های دیگر، اتحادهای گاه‌به‌گاه بین‌شان ایجاد می‌شود. از برخی جهات، آشورا در مورد خواهرخواندگی است. این‌که همیشه کسی را داشته باشید که بتوانید روی او حساب کنید، حتی زمانی که از یک‌دیگر خسته شده‌اید. زندگی هر شخصیتی دارای یک رابطهٔ عاشقانه یا ترس از خیانت است: برای یک مرد، حفظ یک معشوق تقریباً اجباری است، در حالی که برای یک زن این کار ظالمانه است. همین ویژگی‌های فرهنگی-اجتماعی تماشای آشورا را لذت‌بخش می‌کند. وعده‌های غذایی بزرگ و مشترک نقش برجسته‌ای دارد و نمادی از با هم بودن است. [کوریدا به‌تازگی سریالی متمرکز بر غذا به نام ماکانای: آشپزی برای خانهٔ مایکورا (2023) ساخته است.] والدین هنوز لباس‌های سنتی می‌پوشند و در خانه‌های چوبی معمولی ژاپنی زندگی می‌کنند، خواهرهای کوچک‌تر لباس‌های غربی می‌پوشند و مبلمان غربی دارند و با گذشت زمان گاهی کیمونو می‌پوشند. سوناکو هنر گل‌آرایی سنتی ژاپنی، ایکبانا، را تمرین می‌کند و از آن امرار معاش می‌کند. به عنوان یک بیوه که به پنجاه‌سالگی نزدیک می‌شود پیر در نظر گرفته می‌شود، بنابراین نباید تنها زندگی کند یا دوباره باید ازدواج کند. رابطهٔ جنسی کاملاً تابو است و اصلاً هیچ تماس فیزیکی نمی‌بینیم، حتی اگر در زندگی هر چهار خواهر مردی حضور داشته باشد. وظیفهٔ زن تحمل رفتار شوهرش است، تعلق خاطر به هم جای سؤال ندارد و همهٔ رازهای ناخوشایند را باید ساکت کرد. آشورا این تنش‌ها را با طعنه‌ای نشان می‌دهد، در حالی که خودش آن‌ها را کم‌اهمیت جلوه می‌دهد.
ویدئو از کانال آپارات «CocoMelon»
