کتاب «فیلمنامهنویس» از مجموعه «حرفه: سینماگر»، ترجمه فرزام امینصالحی، نوشته تیم گری یرسن در سال 2013 است، که میشود آن را گردهمایی پانزده فیلمنامهنویس شاخص دنیا دانست. اسامی درخشاناند؛ حسین امینی (نویسنده ایرانی فیلمنامه درایو)، گیرمو آریاگا (نویسنده آثاری همچون عشق سگی، ۲۱ گرم و بابل)، جان آگوست (نویسنده یکی از آثار مشهور تیم برتون، ماهی بزرگ)، مارک بامبک، ژانکلود کریر (نویسنده آثار شاخص لوئیس بونوئل همچون جذابیت پنهان بورژوازی، شبح آزادی و میل مبهم هوس)، لی چانگ دونگ (فیلمساز شاخص سینمای کره جنوبی با آثاری مانند سوختن، شاعری و آبنبات نعنایی)، استیون گاگان، کریستوفر همپتن، دیوید هر، آندرس تامس ینسن، بیلی ری، ویت استیلمن، رابین سوایکورد، کارولین تامپسن و دیوید وب پیپلز افرادی هستند که به واسطه فیلمنامههای شاخصشان سوژه این کتاب بودهاند.
کتاب از الگوی آشنایی پیروی کرده و هر فصل را به یکی از این نویسندگان اختصاص داده و خواننده میتواند خود را رودرروی فیلمنامهنویسی حرفهای و سطح بالا ببیند که درباره کارهای خود، نگاهش به فلسفه فیلمنامهنویسی، شکل رشد و توسعه طرحهایش توضیح میدهد. کتابی که شبیه آن را چند سال قبل نشر «روزنهکار» با عنوان «روش فیلمنامهنویسان» در گفتوگوهایی با ده فیلمنامهنویس شناختهشده سینمای ایران منتشر کرده بود. «فیلمنامهنویس» نشر «گیلگمش» نسخه جهانی و البته حرفهایتری است که در ذیل مجموعه کتابهای «حرفه: سینماگر» به شیوه مسترکلاس به خلوت و گوشه و کنار ذهن شلوغ فیلمنامهنویسانی رفته که مجموعه فیلمهایی که از آنها در تاریخ سینما باقی مانده، بخشی از خاطرات مشترک سینمادوستان را شکل داده است.
به جز این پانزده نفر، کتاب در بخشهای ویژهای با عنوانهای میراث، از وودی آلن، پدی چایکوفسکی، اینگمار برگمان، بیلی وایلدر و… سراغ موضوعهای دیگری هم رفته که فاقد مصاحبه اما شامل چکیده جذابی از نگاه و روش کار این افراد در زمینه نوشتن فیلمنامه است. فیلمنامهنویسی شاید سختترین بخش پروژه فیلمسازی باشد. جایی که انسان با کاغذ یا صفحه سفید روبهروست و باید از نقطه صفر، یعنی ایده به جزئیات تکتک صحنههای فیلم و گفتگوهای بین شخصیتهای داستان فیلم برسد. روندی که سیر و سفری پیچیده و ذهنی است. به همین خاطر تجربه فیلمنامهنویسان حرفهای و با نگاه مؤلف که توانستهاند بهرغم حرکت در قالب ساختارهای شناختهشده فیلمنامه حرفی نو را در شکلی جذاب به زبان سینما روی پرده بیاورند، برای علاقهمندان این زمینه مهم است. برخی فصلها حاوی بریدههایی از فیلمنامههایی است که در متن به آنها اشاره شده و گاه تصویری از یک دستنوشته روی متن تایپشده فیلمنامه وجود دارد. این جزئیات بهظاهر تزیینی برای کسانی که نگاه عمیقی به نگارش فیلمنامه به عنوان یک حرفه دارند، چیزی شبیه فوتوفن کوزهگری است. کتاب «فیلمنامهنویس» را نمیشود کتاب آموزشی توضیحدهنده الفبای فیلمنامهنویسی دانست، بلکه بیشتر شبیه یک دوره پیشرفته آموزشیست که در آن مدرس، اندوخته حرفهای خود را متاع تجربهاندوزی تازهکارها میکند.