چند روز است جشنوارهٔ کن تمام شده و رسانه‌های نوشتاری همچنان درباره‌اش می‌نویسند. یکی از نکات جالب را «لوموند» از درون سیستم و تقسیم قدرت بین رییس جدید (خانم ایریس کنوبلوخ) و دبیرکل جشنواره (تیری فرمو) منتشر کرده است. آن‌ها هنگام تشریفات در کنار هم دیده می‌شوند و در مقابل عکاسان لبخندی هم می‌زنند اما به نظر می‌آید هر کدام چندان هم راحت نیستند. فرمو بیست سال است قدرت مطلق جشنواره را در دست دارد و از آمدن رییس جدید چندان راضی نیست اما آن را بروز نمی‌دهد. او قبلاً در بیش‌تر موارد به‌تنهایی تصمیم می‌گرفته و عمل می‌کرد. زمانی که پیر لسکور رییس جشنواره بود گفته می‌شد «تیری همه‌کاره است و بقیه را لسکور انجام می‌دهد!»
در این زمینه کارکنان جشنواره اتفاق نظر داشتند. به نوشتهٔ «لوموند» البته این اشخاص تمایلی برای فاش شدن نام‌شان نداشتند. قابل‌اشاره است که رییس جدید از طرف کاخ الیزه تأیید شده و نسبت به رؤسای قبلی سیاست متفاوتی دارد. او جشنواره را بیش‌تر به سوی طرف‌داری و تبلیغ برای کمپانی‌های آمریکایی سوق داده است. این بانوی 61ساله متولد آلمان است و قبل از وارد شدن به دنیای سینما وکیل بوده. سپس برای کمپانی‌های آمریکایی در کالیفرنیا و لندن کار کرده و سپس در پاریس به مدیریت دفتر نمایندگی کمپانی برادران وارنر منصوب شده بود که دفتر پنج کشور اروپایی کمپانی را شامل می‌شده است. این کمپانی‌ها سهمی هم در بازار بورس دارند. خانم کنوبلوخ با کمپانی دیزنی و مدیران اپل و آمازون در ارتباط است و توانسته مدیران کمپانی‌های بزرگ آمریکایی را به جشنوارهٔ کن بکشاند. بنابراین نقش او باعث شکوه بیش‌تر جشنواره شده و معاملات گسترده‌تری را در کن رقم زده است. با حضور رییس جدید؛ اگرچه طبق مقررات دستمزدی ندارد و عنوان افتخاری محسوب می‌شود اما قدرت بالایی به او در زمینه‌های مختلف واگذار شده است.
در پی آن، او دخالتی در انتخاب فیلم‌ها نمی‌کند اما غیرمستقیم پای نتفلیکس به جشنواره باز شده و فیلم افتتاحیه پردهٔ دوم ساختهٔ کانتن دوپیو که فرانسوی است به طور مشترک با نتفلیکس ساخته شده ولی این کمپانی شرط جشنواره را پذیرفته که فیلم در سینماهای فرانسه به نمایش عمومی درآید و پردهٔ دوم پس از روز اول جشنواره در هفتصد سینمای کشور روی پرده رفت.
پردهٔ دوم فیلمی دربارهٔ سینما و بازیگری است. در ابتدای فیلم شخصی که یک رستوران دورافتاده به نام «پردهٔ دوم» را اداره می‌کند، صبح اول وقت به آن‌جا می‌رود و در را باز می‌کند. بعد دوربین به سراغ دو دوست می‌رود که پیاده در حال رسیدن به این محل هستند. هر کسی از دیگری می‌خواهد نقش او را بازی کند. در ادامه با افراد دیگری آشنا می‌شویم که آن‌ها نیز از سوی دیگر به رستوران می‌آیند. همین بازی با دیگر شخصیت‌ها ادامه می‌یابد که کسی از دوست خود می‌خواهد فقط نقشی را مقابل دیگران بازی کند. این اثر به‌نوعی یک «فیلم در فیلم» است؛ گاهی حالت ابسورد با چاشنی طنز به خود می‌گیرد که می‌تواند تماشاگر را سر گرم کند. اما بدون تعارف می‌توان گفت که این فیلم شایستهٔ افتتاحیهٔ جشنواره‌ای چون کن نیست. دبیرکل در جلسهٔ مطبوعاتی در این باره توضیح داد که نتوانسته بودند فیلم مهم‌تری جایگزین آن کنند.
