لو رفتن کپی‌های غیرمجاز از فیلم‌ها موضوع تازه‌ای نیست ولی امسال تعداد موارد به بالای ده عنوان رسید که نشان از تغییری نگران‌کننده دارد.
از همان ابتدای انقلاب با توقیف برخی از فیلم‌ها و سپس توزیع آن‌ها در سال‌های بعد روی CD و در ادامه DVD، تماشاگران عطش دیدن فیلم‌هایی را داشتند که معمولاً پس از نمایش در جشنوارهٔ فجر، مُهر رسمی یا حتی غیررسمی توقیف بر آن‌ها می‌خورد.
در دههٔ 1380 با خیل عظیمی از فیلم‌های توقیفی، عبارتی به نام «سینما پیاده‌رو» شکل گرفت. نیروی انتظامی با مقابله با این جریان پرداخت اما آن‌ها فقط به دنبال جمع‌آوری فیلم‌های از نگاه خودشان «مبتذل» بودند و اهمیت چندانی به فروش فیلم‌های ایرانی نمی‌دادند. این در حالی بود که لوح فشردهٔ برخی از فیلم‌ها، از جمله اگه می‌تونی منو بگیر (شاهد احمدلو)، همزمان با اکران عمومی‌شان در پیاده‌روها به فروش می‌رفت. در سال‌های بعد، با فراگیر شدن اینترنت، بسیاری از فیلم‌ها در فضای مجازی به شکل گسترده‌ای دانلود شدند. سینماگران به دنبال راه‌های دیگری برای مبارزه با این قانون‌شکنی بودند اما هر چه تلاش آن‌ها بیش‌تر می‌شد با ضدتاکتیک‌های دیگری از هکرها مواجه می‌شدند. تماشاگر ایرانی هم که به جنس ارزان و رایگان عادت کرده بود، استقبال خوبی از این کالاهای غیرقانونی کرد.
این روزها که تعداد زیادی سریال، فیلم و رئالیتی شو در جهان تولید می‌شود، کانال‌های تلگرامی و اینستاگرامی و سایت‌های فضای مجازی به‌شدت مشغول کارند و روزانه تعداد زیادی از مردم در حال دانلود غیرقانونی هستند. البته این موضوع امری مرسوم است اما امسال سال عجیبی در این زمینه بود. لو رفتن چند فیلم مهم از کارگردانان شناخته‌شدهٔ سینمای ایران، پیش از اکران عمومی، ضربهٔ عجیبی به تولیدکنندگان این آثار وارد کرد. با این که آن‌ها بلافاصله دست به کار شدند و آثار خود را به صورت قانونی وارد بازار رسمی کردند اما بسیاری از این آثار به شکل گسترده دیده شده بودند. البته معدودی از این آثار توسط کارگردان یا تهیه‌کنندهٔ آن – پس از ناامیدی از اکران عمومی – به صورت خودخواسته در فضای مجازی منتشر شده که قابل‌بررسی است اما این‌که این همه محصول در سال جاری به صورت غیرقانونی در فضای مجازی دانلود شد، بسیار شائبه‌برانگیز است و نیاز به تلاش جدی‌تر و ارائهٔ راه‌حل‌های مناسب‌تر در مبارزه با آن دیده می‌شود.
