هشت کوه بر مبنای رمانی به همین نام ساخته شده و داستان دو مرد را در یک دهکدهٔ کوهستانی دورافتاده ترسیم کرده که رابطه‌شان از کودکی تا بزرگ‌سالی قوام و دوام یافته است. این فیلم، سال گذشته برای اولین بار در جشنوارهٔ کن به نمایش درآمد و برندهٔ جایزهٔ هیأت داوران شد. همچنین جوایز اصلی جشنوارهٔ دیوید دی دوناتلو (معروف به اسکار ایتالیا ) در سال 2023 را گرفت. هشت کوه تا کنون توانسته رضایت منتقدان را به دست آورد و همزمان با استقبال نسبی تماشاگران هم روبه‌رو شده است.
فلیکس وان گرونینگن، نویسنده و کارگردان بلژیکی، که پیش‌تر به دلیل دو فیلم فروپاشی حلقهٔ شکسته و پسر زیبا شناخته شده بود، فیلم جدیدش را با مشارکت همسرش (شارلوت واندرمیرش) ساخته است. آن‌ها که به‌شدت تحت تأثیر رمان هشت کوه قرار گرفته بودند، آن را به فیلم تبدیل کردند. فیلم‌برداری در کوه‌های آلپ ایتالیا، و نپال در شرایط دشواری انجام شد و هفت ماه طول کشید. کارگردان‌ها حتی برای نزدیکی بیش‌تر با شخصیت‌ها و زندگی‌شان، زبان ایتالیایی آموختند. مهم‌تر این که اصرار داشتند ریتم آرام و کُند رمان را در فیلم حفظ کنند و از این که فیلمی بالای دو ساعت بسازند، ابایی نداشتند؛ آن هم در شرایطی که نه در کتاب و نه در فیلم‌نامه بهانه‌های دراماتیکی برای اوج و فرودهای کلاسیک وجود ندارد و خطر پس‌زدگی مخاطب بیخ گوش فیلم بوده. با این حال نتیجهٔ نهایی که صرفاً از جنس «زندگی» و «رابطه» است و به اتوبیوگرافی شبیه شده، به قدری کشش دارد که ملال‌آور نمی‌شود؛ شبیه شعله‌ای آهسته‌سوز و همواره گرم.
دورهٔ چهل‌سالهٔ زندگی دو دوست از دوران کودکی تا بزرگ‌سالی، بستری‌ست که شاهد رشد و بلوغ عاطفی و ذهنی دو مرد در پیوند با طبیعت هستیم. «تنهایی» بیان مشترکی‌ست که گاه مانند مراقبه‌ای پیوسته، آن‌ها را به رضایت در عین سختی می‌رساند. هر دو با وجود دوستی/ برادری، تنهایی بی‌نفوذ و متفاوت خود را دارند و تا آخر از آن محافظت می‌کنند. و گسست آن‌ها از خانواده/ پدر از دوران کودکی نیز به تعمیق و گسترش بیش‌تر این تنهایی افزوده است. در ابتدای فیلم که پیترو به همراه خانواده‌اش به روستای گرانا در دامنهٔ کوهستان می‌آیند، تنها کودک باقی‌مانده در روستا، برونو است و به‌سرعت با هم دوست می‌شوند و دوباره پس از مرگ پدر پیترو، رابطه‌شان در بزرگ‌سالی ادامه می‌یابد.
