اگر حادثه و اوج‌وفرودهای دراماتیک از عناصر اصلی جذابیت روایت در سینمای داستانی است، شخصیت‌هایی که بر بستر داستان‌ها حرکت می‌کنند، حتی نقش مهم‌تری دارند. به همین دلیل هم هست که در بررسی فیلم‌ها این همه روی «شخصیت‌پردازی» تأکید می‌شود. حتی اگر «شخصیت» به معنای دقیق و عمیقش، و «پردازش» درست آن را متعلق به سینمای هنری و فیلم‌های جدی بدانیم اما خلق شخصیت‌های غیرمتعارف که با آدم‌های معمولی پیرامون‌مان تفاوت داشته باشند، در سینمای سرگرم‌کنندهٔ عامه‌پسند تجارتی هم از عناصر ایجاد جذابیت در فیلم‌ها هستند. نوع غلیظ‌تر غیرمتعارف بودن هم می‌رسد به درجات خفیف یا شدیدی از روان‌پریشی و جنون، که این گونه شخصیت‌ها بر کل فیلم تأثیر می‌گذارند.
موضوع پروندهٔ اصلی این شماره، همین شخصیت‌های نامتعارف و غیرعادی در فیلم‌های ایرانی هستند؛ طیف وسیعی از آدم‌هایی که اعوجاج روحی و روانی مادرزاد دارند تا آن‌هایی که بر اثر حادثه‌ای از مسیر زندگی عادی‌شان خارج و دچار مشکلات روانی می‌شوند. سینمای ایران از این گونه شخصیت‌ها کم ندارد؛ به‌خصوص که در چند دههٔ اخیر، تنوع بسترهای دراماتیک امکان بیش‌تری برای حضور و پرداختن به این گونه شخصیت‌ها برای فیلم‌نامه‌نویسان و کارگردان‌ها فراهم کرده، به طوری که برخی از فیلم‌ها اساساً با این دسته از شخصیت‌های‌شان به یاد آورده می‌شوند. اگر بنا را بر این بگذاریم که هر کس شبیه خودش است و هیچ دو آدمی شبیه هم نیستند، و جملهٔ معروف پایان آن کمدی مشهور بیلی وایلدر را به یاد بیاوریم که «هیچ کس کامل نیست»، اما موضوع این پرونده، شخصیت‌هایی در فیلم‌ها هستند که کمی بیش از حد متعارف با دیگران فرق دارند.
برای این پرونده میزگردی خواندنی و مفصل با حضور چند روان‌پزشک نیز تدارک دیدیم که چون آماده کردن متن آن طول کشید، چاپش را به شمارهٔ آینده موکول کردیم. ضمن این که به دلیل بالا رفتن حجم پرونده نسبت به گنجایش نسخهٔ چاپی مجله، یکی‌دو مطلب پرونده را در نسخهٔ مجازی قرار داده‌ایم.
