سفر به هارلِم، پارک مونت موریس

فصل جوایز سال 2013 دوازده‌سال بردگی (استیو مک‌کویین) بر خلاف انتظار علاقه‌مندان سینما تمام جوایز مهم را درو کرد و در نهایت نیز فاتح اصلی اسکار بود. توجه هالیوود به اقلیت‌های نژادی و جنسی از آن سال آغاز شد و به‌تدریج شدت هم پیدا کرد؛ از جوایز بزرگی چون اسکار و گلدن گلوب تا جشنواره‌های هنری و در ادامه، سینمای جریان اصلی و فیلم‌های بلاک‌باستر. فیلم‌ها به روایت داستان‌ سیاه‌پوستان، لاتین‌تبارها، دگرباشان، آسیایی‌ها و قربانیان تجاوز پرداختند و هر فیلمی که به دنبال فروش بیش‌تر یا افزایش شانس دریافت جوایز بزرگ بود، به‌نوعی سعی می‌کرد اشاره‌ای به اقلیت‌ها داشته باشد. جنبش‌هایی همچون «من هم»/ Me Too و «جان سیاهان مهم است»/ Black Lives Matter هم این جریان را تقویت کردند. اما علاقه‌مندان جدی سینما این وضعیت را تحمل نمی‌کردند. تولیدات این جریان از نگاه آن‌ها لایق چنین ستایش‌ها و توجهاتی نبود و فیلم‌های محبوب سینمادوستان، پشت خط این آثار باقی می‌ماندند. اما تابستان امسال، بالأخره فیلمی به نمایش درآمد که می‌تواند از حیثیت هنری این جریان دفاع کند. مستندی که بی‌شک از تمام آثاری که در هشت سال اخیر در ارتباط با اقلیت‌های نژادی ساخته شده بهتر است. پدیدۀ تازۀ سینمای مستند، فیلمی است با نام کامل تابستان سول؛ یا دورانی که انقلاب‌ها را نمی‌شد از تلویزیون نشان داد.