عشقِ جدید

عشاق متقدم بر ما، شیرِ مترو گلدوین مِیر را داشتند، و WB برادران وارنر را (چند سال پیش یک تی‌شرت خریدم که این دو حرف مخففِ نامِ بنیان‌گذاران کمپانی را این طور تفسیر کرده بود: IF YOU SEE DA POLICE, “W”ARN A “B”ROTHER!) و کرۀ زمینِ یونیورسال را، و مجسمۀ آن خانم کمپانی کلمبیا را، آن هم روی پردۀ بزرگ و سالن تاریک و از همه مهم‌تر با پخشِ نسخۀ نگاتیو فیلم (و نه تصویر دیجیتال روی پرده) که همچنان فکر می‌کنم غنی‌ترین شیوۀ پخش فیلم است و هیچ محصول دیجیتالی، کیفیت نگاتیو را بازتولید نکرده است. ولی حالا می‌خواهم برای‌تان بگویم که ما هم عوضش، آن C چرخانِ «کرایتریون کالکشن» و پیکانِ «ارو فیلمز» و چندتا رنگِ لوگوی ایندیکتور را داریم. این‌ها چند برندِ مهمِ دنیای بلو-ری هستند که در سال‌های اخیر، به ‌بخشِ مهمی از زندگی‌مان تبدیل شده‌اند. جادویی که از حدودِ سال 2008، تبدیل به یک کالای تجاری شد و جدا از نسخۀ اصلی، به‌خصوص دربارۀ آثار کلاسیک، فضای اینترنت را پر از فایل‌های «1080»‌ای کرد که تا پیش از این موجود نبودند و با اسکن‌های 2K و 4K از روی نگاتیو این فیلم‌ها شکل گرفته‌اند. تازه در شرایطی که خوش‌شانس بوده‌ایم و سازندگان فیلم در قید حیات بوده‌اند، این شانس را هم داشته‌ایم تا خود صاحبان این آثار در این فرآیند حضور داشته باشند و تصحیح رنگ با تأیید آن‌ها انجام بگیرد. حالا برای نخستین بار است که می‌توانیم چنین کیفیتی را، به ‌نزدیک‌ترین شکل به ‌فیلم اصلی و نسخۀ نگاتیو، تجربه کنیم. به‌ویژه اگر در حدواندازۀ ابعادِ نمایشگرهای خانگی بخواهیم ببینیم‌شان. (برای ابعادِ بزرگ‌تر دوسه سالی هست که نسخه‌های 4K هم از راه رسیده‌اند.)