نگاه‌ها و صداهای فراموش‌شدهٔ مغلوب
نقدی بر فیلم «دشت خاموش»
دشت خاموش نمونه‌ای از رویکرد شکل‌گرایانۀ فیلم‌سازان نسل جوان به مسائل کارگری است، رویکردی که گرچه به دلایل گوناگون چشم بر بحران‌های معاصر آن‌ها می‌بندد با این حال همچنان نگاه انتقادی را حفظ می‌کند. به دلیل حساسیت بالای طرح این موضوع و نیز فاصله‌ای که طی سال‌های پیش بین طبقۀ متوسط تحصیلکرده با زندگی کارگران ایجاد شده مطالبات آن‌ها نیز مسیری جداگانه طی می‌کرد، تا جایی که برای همدیگر به شکل «دیگری» جلوه می‌کردند. پرداختن به مشکلات آن‌ها برای برخی از هنرمندان طبقۀ متوسط و روشنفکر در حکم پرداختن به مسائل «اگزوتیک» و «گداگرافی» بود. کارگران مشکلات خود را از مطالبات آزادی‌خواهانه و مدنی امروز جدا می‌دیدند و طبقۀ متوسط نیز منافع خود را فراتر از نیازهای محدود معیشتی/ زیستی فرودستان می‌دید. اما اندک‌اندک در سال‌های اخیر - به دلیل فشار بی‌کاری فراگیر تحصیلکردگان - شاهد حضور و همدلی بیش‌تر آن‌ها در فضاهای کارگری هستیم. این نگاه فراتر از قلمرو ایدئولوژیک می‌کوشد خواسته‌های انسانی کارگران را از نیازهای معیشتی - که در جای خود بسیار مهم هستند - به خواسته‌هایی عمومی‌تر و جزیی از پیکرۀ اقلیت‌های فراموش‌شده پیوند بزند و آن را محدود به خواسته‌هایی خُرد و صنفی و اندازه‌های دستگاه گوارش نکند.
