اگر دنیا کمی بهتر بود!

از همان ابتدا، عنوان‌بندی چهارراه اشاره می‌کند که با چه دنیای نابه‌هنجاری روبه‌رو خواهیم شد. بر صفحه‌ای سیاه، هر یک از نام‌های بازیگران با شتاب به جهتی می‌روند و هم‌سو نیستند. صدای زنگ جرس و زنگ ساعت از زمان‌های مختلفی خبر می‌دهد که در هم تنیده شده‌اند. آن سیاهی و این ناهم‌سویی نام‌ها چند لحظۀ بعد به اجتماعی تیره‌وتار با رنگ‌های مسلط خاکستری و چرک‌مرده وصل می‌شود که مردمانش در زمان‌ها و مکان‌های مختلف شناورند و در عین با هم بودن از هم جدایند. پیاده یا سوار بر اتوبوس در میان سروصدا و حرف‌های نامفهوم و شلوغی به سوی ایستگاهی می‌روند که شاید کعبۀ آمال و بهشت گم‌شدۀ هر یک از آنان باشد. آهنگ‌ها و آوازهای گوناگونی که سر می‌دهند یک‌دیگر را پس می‌زنند و قطع می‌کنند و به نظر می‌رسد در این جمع به‌هم‌ریخته هر کس ساز خود را می‌زند. در این چهارراه، هر آدمی به مسیر نامعلومی می‌رود و اگر سلام‌وعلیک و خوش‌وبشی هم باشد از سر عادت و فروتنی ساختگی است.

با صدای سوت پاسبان راهنمایی، جمع از هیاهو می‌افتد و داستان اصلی، که زنده شدن پیوند ازهم‌گسیختۀ دو دل‌داده، نهال فرخی و سارنگ سهش، است شروع می‌شود. داستانک‌های جمع آشفته هم هست که به داستان اصلی رخنه می‌کنند، شباهت‌ها و ارتباط‌ها کم‌کم از پرده بیرون می‌افتد، نمایش روی صحنه با نمایش بزرگ‌تری که زندگی روزمرۀ ماست درمی‌آمیزد و مرز تخیل و واقعیت از میان می‌رود.