آخرین قهرمان سینمای فرانسه

«آقای دلون! ماسک‌تان را بردارید.» این صدای خبرنگارانی بود که می‌خواستند از آلن دلون عکس بگیرند. او برای بدرقهٔ پیکر دوست و رفیق دوران جوانی‌اش آمده بود؛ درست مثل بازگشت بورسالینو (ژاک دوره، 1974) که به عکس ژان‌پل بلموندو در میان گل‌ها خیره مانده بود. ارکستر نوای قطعهٔ معروف موسیقی فیلم حرفه‌ای (ژرژ لوتنر، 1981) ساختهٔ انیو موریکونه را نواخت و ده سرباز یونیفرم‌پوش زیر تابوت بلموندو را که با پرچم فرانسه تزیین شده بود گرفتند و به سمت وسط حیاط حرکت کردند. مراسم باشکوه تدفین بلموندو به پیشنهاد دولت و موافقت خانوده‌اش در فضای باز مقبرهٔ ناپلئون به همراه رییس‌جمهور فرانسه و همسرش و جمعی از دوستانِ بلموندو و مردم برگزار شد. مردم با صدای موسیقی شروع به کف زدن کردند اما دوستان بلموندو بغض کرده بودند. بازتاب رسانه‌ای گسترده‌ای که در شأن بلموندو و جایگاهش در سینمای فرانسه رخ داد، حاکی از اهمیت سینما و جایگاه سینماگران نزد مردم و سیاست‌مداران این کشور بود؛ آن‌ها از هر چه بگذرند از خاطرات سینمایی خود نخواهند گذشت.