فیلم‌سازی در یک گـُله جا
نقدی بر «پیدات کردم»
با همه‌گیر شدن کرونا و خزیدن مردم به خانه‌های‌شان، صنعت فیلم‌سازی هم سعی کرد خودش را با شرایط جدید وفق دهد، از محدودیت‌ها استفاده کند و شیوه‌های جدیدی در خلق روایت بیابد. ذهن انسان‌ها هیچ‌گاه آرام نمی‌نشیند و در هر شرایطی سعی می‌کند راهی برای خیال‌بافی پیدا کند. سینما با تمام محدودیت‌هایی که در این حدود دو سال به خاطر پاندمی کرونا تحمل کرد، هیچ‌گاه به‌تمامی از پا ننشست و انسان‌های تخیل‌پرداز و زیرکی پیدا شدند که همین شرایط سخت را به نفع خود و سینما تغییر دادند. حالا با تماشای چند فیلم که در اوج محدودیت‌ها، با بودجه‌هایی اندک و مطابق با پروتکل‌های بهداشتی این دوران ساخته شده‌اند می‌توان ادعا کرد سبک جدیدی در فیلم‌سازی به وجود آمده که نامش را سبک «قرنطینه‌ای» می‌گذارم. فیلم‌هایی که با داستان‌هایی متفاوت و ژانرهای مختلف در محدودهٔ خانه‌ها خلق می‌شوند. در واقع فیلم‌سازان بازیگوش دنبال راهی گشتند تا این بار کاری کم‌خرج با وسایل دم دست (نه دم‌دستی) و بدون دکور و مخلفات و تنها با حضور یک دوربین سادهٔ موبایل یا کامپیوتر بسازند!