اگر تاریکی را ببینید، یعنی همه‌چیز را دیده‌اید
بهرام بیضایی دربارهٔ «چهارراه»
تمرین‌های نمایش چهارراه از آبان 1396 آغاز شد، از سوم تا دوازدهم فروردین 1397 چند نوبت در تماشاخانهٔ عمارت رابلی دانشگاه استنفورد روی صحنه رفت. نسخهٔ تصویربرداری‌شدهٔ این نمایش - که طبق معمول، ترفندهای سینمایی نیز با آن آمیخته است - ماه گذشته در فضای مجازی عرضه شد و فرصت مغتنمی بود برای دوست‌داران این هنرمند تا بار دیگر فضای خاص آثارش را بچشند. آن‌چه می‌خوانید، از بین گفته‌های بیضایی در جلسهٔ پرسش و پاسخی که بعد از اجرای نمایش چهارراه در دانشگاه استنفورد برگزار شد، تنظیم شده است. پرسش‌ها حذف شده و تنها به پاسخ‌ها اکتفا شده که همین پاسخ‌ها به اندازهٔ کافی روشنگر و بیضایی‌وار هستند.
- سال‌ها می‌توانیم خودمان را با سخنرانی‌ها، نمایش‌نا‌مه‌ها و داستان‌های امیدوارکننده و البته با امیدهای دروغین سرگرم کنیم. اما بهتر است یک جایی برگردیم و نگاه کنیم که دوروبرمان چیست. نمی‌گویم نمایش‌نامه را با چنین رسالتی نوشتم که هیچ رسالتی بر عهده ندارم و قبول نکرده‌ام در زندگی‌ام، مگر نسبت به خودِ تئاتر، تئاتر بودنِ تئاتر ولی آن چیزی که در ذهن و چشم و قلمم می‌چکیده روی کاغذ آمده و این دروغ نیست. نمی‌توانم به خودم و به شما دروغ بگویم. اگر کم‌ترین امیدی در نمایش‌نامه می‌بینید جایی‌ست که بیانگر شروع تغییر کسانی در پایان این داستان است. در این نمایش‌نامه چیزی بیش از امید وجود دارد.