سالن تاریک و پخش مجازی

در روزگاری نه‌چندان دور، کمپانی‌های بزرگ فیلم‌سازی اطلاعات مربوط به فروش فیلم‌های‌شان (افتتاحیه، هفتگی و کلی) را در همان زمان نمایش عمومی منتشر می‌کردند. برای بسیاری از دوست‌داران سینما، آگاهی از فروش فیلم‌ها جذاب و کنجکاوی‌برانگیز است. دو اصطلاح «فلاپ» (کم‌فروش) و «هیت» (پرفروش) از اصطلاحات پرکاربرد فیلم‌بازها است. البته این فقط دغدغهٔ فیلم‌بازها نیست؛ اهمیت موضوع برای صنعت سینما هم حیاتی است.

اما انقلابی که پخش اینترنتی فیلم‌ها به راه انداخت، همه چیز را تغییر داده، از جمله جدول فروش فیلم‌ها را. حداقل یک سالی می‌شود که فرهنگی جدید در این زمینه ایجاد شده و حالا دیگر نمی‌توان دربارهٔ میزان موفقیت یا ناکامی اقتصادی فیلم‌ها با قاطعیت سخن گفت. دلیلش هم سیاست ارائهٔ اطلاعات مبهم دربارهٔ فیلم‌ها است. این سیاست که بر پایهٔ خودداری از اظهارنظر قرار دارد، پاسخ‌گوی اشتیاق عمومی برای اطلاع از وضعیت دقیق فروش محصولات سینمایی نیست. برای مثال با وجود گذشت بیش از یک سال از پخش اینترنتی فیلم‌های پرسروصدایی چون جعبهٔ پرنده، واندروومن 1984 و بورات2، شبکه‌های اینترنتی مانند نتفلیکس، اچ‌بی‌او مکس و آمازون تنها اطلاعاتی کلی دربارهٔ میزان استقبال تماشاگران خانگی ارائه کرده‌اند و هیچ رقم مستند و واقعی دربارهٔ درآمد نمایش آن‌ها منتشر نشده است.