آیا «اجاره‌نشین‌ها» را دوست ندارم؟

طی 35 سالی که از نمایش اجاره‌نشین‌ها می‌گذرد، با توجه به دیدگاه‌هایم در گفت‌وگو با داریوش مهرجویی در آن زمان - همراه با خسرو دهقان، ناصر زراعتی و پیروز کلانتری - در تردید نسبت به خاستگاه کمدی فیلم و نیز چندگونگی و چندپارگی شوخی‌های آن، بارها (و به‌تازگی پس از انتشار پروندۀ بازخوانی‌اش در شمارۀ پیشین همین ماهنامه) از سوی بسیاری از خوانندگان و همکاران، مورد این پرسش قرار گرفته‌ام که آیا سخنانم به آن معناست که این فیلم را دوست ندارم؟ آیا ارزش‌های آشکارش را نفی می‌کنم؟ و به‌ویژه با اقبال روزافزون آن طی سال‌های اخیر، آیا امروز نیز هم‌چنان بر آن باورم؟...