ناصر تقوایی «عکاس» نیست، خودِ «عکاسی» است
نفس نگاه عکاسانه
«صمدآقا! فکر کردیم بهتره مطلب "ناصر تقوایی عکاس" را برای پروندهٔ هشتادسالگی او تو بنویسی.»
این پیام صوتی هوشنگ گلمکانی بود که ذهن مرا یکسره برد به تیتری برای مطلب نانوشته‌ام: «ناصر تقوایی "عکاس" نیست، خود "عکاسی" است.»
...و حالا من مانده‌ام و عنوانی که ظاهراً به یک بازی با کلمات شبیه است و در باطن اما، ایستادن در اول جاده‌ای‌ست که انتها ندارد. ولی اگر راه بیفتی «خود راه بگویدت که چون باید رفت».
ناصر تقوایی چرا برای من فقط یک عکاس خوب نیست و ویژگی تمامت عکاسی و در نهایت عکاسانه دیدن جهان را دارد؟ در این که او سه‌چهارم زندگی‌اش یعنی حدود شصت سال را عکاسی کرده، شکی ندارم و این که عکس‌هایش مُهر و آبروی نام تقوایی را بر خود دارند هم، حتمی‌ست. ولی در این میان، نفس نگاه عکاسانه‌اش به تمامی ابعاد کاری‌اش، مد نظر و پیش‌برندهٔ هدف من از به‌کارگیری چنین عنوانی برای اوست.
من بارها و بارها در مقالات و جلسات عکاسی و سینمای مستند از دیدگاه آندره کرتژ، عکاس مجار، که به قول هانری کارتیه‌برسون «ما عکاسان همگی مدیون کرتژ هستیم» بهره گرفته‌ام که: «بسیاری از مردم نگاه می‌کنند ولی عدهٔ کمی از آن‌ها می‌بینند.»