آن بازی که کم آورد...

هنر واقعی بیهوده ماندگار نمی‌شود. به زور برنامه‌های تلویزیونی و همایش‌ها و مانند این‌ها هم نیست. اصولاً راز ماندگاری در ذات پدیده‌هاست و «به‌فرموده» نمی‌شود. ناصر تقوایی یکی از چهره‌های ماندگار واقعی‌ست. با آن‌که سال‌هاست خموش است و در کنجی نشسته اما همیشه و همه‌جا می‌توان ردّ و نشان ماندگارش را جست.

باورپذیر بودن بودن شخصیت‌های یک فیلم که در عین حال جذاب و به‌یادماندنی هم باشند، نخستین و مهم‌ترین مُهری‌ست که پای سند موفقیت کارگردانی یک فیلم زده می‌شود. ناخدا خورشید مانند همۀ آثار ناصر تقوایی (شاید جز یکی) از این نظر شاخص و به‌یادماندنی است. اگر در مورد شخصیت‌های غیراصلی و فرعی این فیلم بگوییم که تقوایی توانسته ایفای نقشی کاملاً درست و باورپذیر از آن‌ها بگیرد، حرف درستی زده‌ایم اما چیز خاصی نگفته‌ایم. آن موفقیت، هرچند ارزشمند، در برابر موفقیتی که تقوایی در هدایت و بازی‌گیری از شخصیت‌های اصلی می‌گیرد، چندان به چشم نمی‌آید...