سریر خون
نگاهی دیگر بر «زخم کاری»
داوری دربارهٔ یک سریال در میانهٔ پخش آن نگاه دقیقی نیست؛ چرا که پاسخ پرسش‌ها یا ضعف‌هایی که در یک قسمت یافته می‌شوند، شاید در قسمت بعدی پاسخ داده و بدل به نقاط قوت شوند. اما از طرفی چاره‌ای هم نیست. گاهی نقد ناچار است مبتنی بر آن‌چه دیده، یک‌جور پیش‌گویی هم بکند و خوانندگان را سوق بدهد به سوی دیدن اثر هنری، یا با تبیین ضعف‌ها و نقاط منفی آغازین گام‌های آن پدیده یا اثر، مخاطب را برحذر دارد از خاتمه‌ای بد. محمدحسین مهدویان در ادامهٔ مسیر حرفه‌ای‌اش سعی در کسب تجربه‌های نو دارد و این با فاصله گرفتن موضوعی از چارچوب تبلیغات رسمی حاکم، یعنی آن‌چه ردش در آثار نخستین او پیدا بود، و چشیدن طعم ژانرهای دیگر امکان‌پذیر شده است. تا این‌جا مهدویان سینمای مستند، مستند داستانی، کمدی، ملودرام و سریال‌سازی را در کارنامه‌اش دارد و ضمن جوانی، یکی از کارگردانان کارآزموده در سینمای ماست؛ حتی اگر وابسته و نئوحاتمی‌کیا خوانده شود! و این را در حالی می‌نویسم که منتقد سفت‌وسخت اثر تحسین‌شدهٔ او یعنی ماجرای نیمروز (۱۳۹۵) به سبب همان نگاه تبلیغاتی و مصادرهٔ تاریخ هستم.
