سری در حال انفجار

با آپیچاپتونگ ویراسِتاکول در مارسی ملاقات کردم، به لطف جشنوارهٔ فید (مارسی) که از او به عنوان مهمان افتخاری دعوت کرده بود و مرور بر آثار (همهٔ فیلم‌های کوتاه و بلندش) را در برنامه گنجانده بود. او که با دست پُر از کن می‌آمد (جایزهٔ هیأت داوران برای فیلم خاطرات)، خیلی پرشور در سئانس‌های نمایش آثارش حضور می‌یافت، فیلم‌هایش را معرفی می‌کرد، و مسترکلاس و برنامه‌های جنبی دیگر (که با استقبال فراتر از انتظاری هم روبه‌رو شد) را اداره می‌کرد. این فیلم‌ساز ۵۱سالهٔ تایلندی که درجشنوارهٔ کن ۲۰۱۰ برای فیلم نامتعارفش عمو بونمی زندگی‌های گذشته‌اش را به یاد می‌آورد نخل طلا گرفت، در جشنوارهٔ کن امسال بیش‌تر به دلیل مقایسهٔ حرف‌هایش هنگام دریافت جایزه با واکنش اصغر فرهادی و رویدادهای داخل ایران در موقعیت مشابه، در مرکز توجه ایرانیان قرار گرفت. از او تقاضای گفت‌وگویی اختصاصی کردم که بدون مقاومتی پذیرفت. هنگام گفت‌وگو که به زبان انگلیسی و با همراهی مسئول روابط‌عمومی جشنواره در لابی هتل مِرکور (محل اقامت مهمانان جشنواره) در محلهٔ «بندر قدیمی» مارسی انجام شد، آپیچاپتونگ ویراسِتاکول را انسانی بسیار متواضع، مؤدب و خوشرو یافتم که با لبخندی دائمی و بدون ذره‌ای خودبزرگ‌بینی (با توجه به اهمیت و اعتبار جهانی فیلم‌سازی در حد و اندازهٔ او) تلاش می‌کرد باحوصله و دقیق به پرسش‌ها جواب دهد. شجاعت او در ابراز انتقادهای بی‌پروا نسبت به شرایط سیاسی کشورش نیز مثال‌زدنی بود...