کرونا، سينما را نيز همچون تمام ارکان و اجزای زندگی بشر زير سايهٔ هولانگيز خود کشيد و با وجود اوضاع بهتر در جاهای ديگر بهدليل گسترش و سرعت واکسيناسيون، متأسفانه در ايران همچنان جولان میدهد و البته اميدواريم با بهبود سرعت واکسينه شدن مردم، بهتر شويم. سينمای ايران جزو اولين مکانهای تجمعی بود که با جدی شدن همهگيری کرونا، تعطيل شد. تصميم درست، تلخ و البته ناگزيری که با رعايت اولويت جان آدمها گرفته شد. در يک سال و چند ماه گذشته، در فاصلهٔ پيکهای فراوان که قرمزی شهرها گاه به نارنجی بدل میشد، سينماها اجازهٔ بازگشايی داشتند اما عملاً هنوز چشم باز نکرده، دوباره به دليل پيک بعدی بسته میشدند. رنگ تهران، تنها مبنای تصميم بود و طبعاً اين گزينه که سينماهای تهران بسته باشند اما فيلمی در شهرهای ديگر نارنجی يا آبی نمايش داده شوند، روی ميز قرار نگرفت. دولت هم حاضر به تضمين مالی و حمايت از تصميم پرخطر اکران فيلم در چنين شرايطی نبود و نيست. اکران آنلاين هم در عمل نتوانست جایگزين مطمئنی باشد و فقط فيلمهايی داوطلب نمايش شدند که بازگشت سرمايه برایشان مهم نبود و اکران نصفهنيمهٔ نقد را به آيندهٔ نسيه ترجيح دادند...