خانه‌ای روی آب

وقتی نوشتن نقد آبجی را شروع کردم، تقریباً دو هفته از تماشایش گذشته بود و یکی از ملاک‌های شخصی‌ام برای رسیدن به دیدگاهی کلی نسبت به یک فیلم، سپری شدن زمانی برای رسوب فیلم و جزییات و حذف حواشی مثبت و منفی بیرونی به دلیل فضا و رابطه و نظر دیگران، و درونی به دلیل تأثیر لحظه‌ای بخشه‌ایی از فیلم و امکان شکل‌گیری ذهنیت یک‌پارچه دربارۀ آن است. الان که به فیلم فکر می‌کنم، شوقی برای تماشای دوباره یا توصیه به دیگران در من ایجاد نکرده، در عین حالی که عصبی‌کننده و دافعه‌آمیز هم نیست. از کارهای محترم و متوسطی‌ست که با اندیشه و نگاه درستی شکل گرفته اما نمی‌تواند تحت تأثیرم قرار دهد. فیلم اول آبرومندی‌ست که قانع‌کننده نیست اما امیدوارکننده است...