من چِتِ چِتَم!

تقریباً از اواخر دهۀ ۱۳۳۰ سینمای ایران با فیلم‌هایی مانند آفت زندگی یا مرفین، سوداگران مرگ و گرگ‌های گرسنه، به مذمت اعتیاد پرداخته و نسبت به گرایش جوانان به مواد مخدر هشدار داده است. رویه‌ای که در دهه‌های بعد با فیلم‌هایی مانند گوزن‌ها، پشت و خنجر و گروگان ادامه یافت و چنین آثاری رفته‌رفته در دهه‌های ۱۳۵۰ و ۱۳۶۰ سهم مشخصی از سینمای اجتماعی ایران را به‌دست آوردند. در سال‌های اخیر هم فیلم‌های موفق و پرفروشی مثل مغزهای کوچک زنگ‌زده و متری شیش‌ونیم نشان دادند معضل اعتیاد و پرداخت به سبک زیستی جوانانِ گرفتار در دام مواد مخدر، همچنان برای فیلم‌سازان و تماشاگران موضوع جذابی است. فیلم تجربیِ سیاه‌وسفید جوجه‌ها آخر پاییز جیغ می‌کشند که در گروه هنر و تجربه اکران شده نیز در ادامۀ این قبیل فیلم‌هاست و سعی دارد با به‌تصویر کشیدن یک روز از زندگی چند جوان معتاد به حشیش در قالب فرمی نامتعارف، به مخاطب خود نشان بدهد این مخدرِ بَزمی چه‌گونه می‌تواند گذر عمر را به روزمرگی تبدیل کند...