هنر شفاف انديشيدن

تور در میانهٔ کارنامهٔ کیم کی‌دوک اثری متمایز است. دیالوگ‌های بیش‌تر و خط داستانی پررنگ‌تری نسبت به دیگر آثارش دارد و او برخلاف سایر فیلم‌هایش، قصه‌گویی از نوع کلاسیکش را انجام می‌دهد و به قواعد فیلم‌نامه‌نویسی سه‌پردهای وفادار می‌ماند. اثری از پلان-سکانس‌های مسحورکننده یا سکوت‌های طولانی اما گیرا دیده نمی‌شود. قاب‌بندی‌هایی همچون تابلوی نقاشی، شناسنامهٔ فیلم‌سازی کی‌دوک است اما جای خالی این زیبایی‌شناسی در ترکیب‌بندی‌های تور حس می‌شود. علت این موضوع، ریشه در مقاله‌ای تاریخی از ژاک ریوت دارد که در نوشته‌ای، بازسازی باشکوه و چشم‌نواز وقایع تلخ و نزاع‌های خونین تاریخی را جایز نمی‌داند. او معتقد است پرداختن به زیبایی‌شناسی در قاب‌بندی‌ها، هراس وقایع و قبح جنایات را زایل می‌کند و بیننده به ناظری بدل می‌شود که از وقایعی شوم لذت می‌برد...