«وقتی به سن من برسی می‌فهمی و تا چشم به هم بزنی رسيدی...»

بی‌ترديد موقعيت تماشاگر و شرايط تماشای فيلم در ميزان و کيفيت تأثير آن بر او، بسيار اهميت دارد؛ اين که فيلم را با کيفيت مطلوب يا نامطلوب تصوير و صدا و هوا ببينی، يا اوضاع و احوال شخصی بيننده و نسبت آن با موضوع فيلم چه باشد. جدا از کيفيت فنی و فيزيکی، فيلمی دربارهٔ زندان و زندانی بر تماشاگر زندان‌ديده تأثيری متفاوت با تماشاگری می‌گذارد که چنين تجربه‌ای را از سر نگذرانده است. سال ۱۳۵۶ که گزارش (عباس کيارستمی) را در جشنوارهٔ جهانی فيلم تهران ديدم، از تجربهٔ ناآشنای فيلم‌ساز در کاربرد سينمايی رئاليسم به وجد آمدم اما سال ۱۳۵۸ که فيلم را برای دومين بار در پخش تلويزيونی آن ديدم کم‌تر از يک سال از ازدواجم می‌گذشت و حالا فيلم به عنوان آينه‌ای از وضعيت هولناک زندگی زناشويی منقلبم کرد. به نام پدر مثل تقريباً همهٔ فيلم‌های دو دههٔ اخير ابراهيم حاتمی‌کيا با انتقادهای بسيار مواجه شد اما من زمانی اين فيلم را ديدم که دخترم قصيده مثل دختری که گل‌شيفته فراهانی در اين فيلم نقشش را بازی می‌کرد دانشجوی رشتهٔ ترميم آثار باستانی بود و من با پدری که ميراثش باعث معلوليت فرزندش شده همذات‌پنداری می‌کردم و به خودم می‌پيچيدم...