بیش‌تر سیاسی کم‌تر هیجان‌انگیز!

زنان در قدرت

برای سومین سال پی‌درپی پس از سرزمین عشایر (کلوئه ژائو) و حادثه (اودری دیوان)، امسال هم شیر طلایی به یک کارگردان زن برای همهٔ زیبایی‌ها و خون‌ریزی (لورا پویترس) اعطا شد که البته احتمالاً به این که رییس هیأت داوران، یک خانم، جولین مور، است ربطی نداشته. این فیلم مستند و مستقیم سیاسی، در روز نمایش، نظر مثبت منتقدان را نیز جلب کرده بود. جدا از این، دومین جایزهٔ مهم جشنواره (جایزهٔ بزرگ ویژهٔ داوران) به آلیس دیوپ برای سنت عمر داده شد و همین فیلم جایزهٔ «شیر آینده» را همراه صدهزار دلار برای اولین فیلم بلند سزاوارانه گرفت. رییس هیأت داوران در روز نمایش خرس نیست (جعفر پناهی) با عکس فیلم‌ساز روی فرش قرمز کاخ جشنواره در کنار داوران و عدهٔ دیگری ایستاد. حضور جمعیت خبرنگاران برای این صحنه دیدنی بود و طبیعتاً این حرکت یک روز پیش از اعلام جوایز، آشکارا یکی از برندگان جشنواره را اعلام کرد.

عذاب رزرو بلیت و نارضایتی عمومی

سال گذشته به دلیل ادامهٔ مشکلات کرونا جمعیت کم‌تری به ونیز آمده بود و تدابیری هم برای حفظ سلامتی شرکت‌کنندگان در نظر گرفته شده بود. از جمله صندلی‌ها را یک‌درمیان بسته بودند تا فاصلهٔ ایمنی/ بهداشتی رعایت شود. امسال این محدودیت نبود اما تماشاگران اسیر پیدا کردن صندلی دل‌خواه خود شدند. سیستم تهیهٔ بلیت (برای همه و بدون استثنا) فقط با موبایل و کامپیوتر صورت می‌گرفت که از همان قبل از جشنواره مشکلاتش را نشان داده بود و در طول جشنواره هم ادامه یافت. بسیاری به مدیر جشنواره شکایت بردند و حتی انعکاس این انتقادها به رسانه‌ها نیز رسید. همگان از صبح زود باید موبایل‌به‌دست به دنبال رزرو بلیت فلان فیلم در فلان ساعت و حتی برای روزهای بعد باشند و چون چند مرحله را بایستی طی می‌کردند تا اگر جا پیدا می‌شد سریع آن را رزرو کنند، با کوچک‌ترین اشتباهی، سیستم کامپیوتری فوری می‌پرید و جویندهٔ سرگردان می‌بایست همهٔ این مراحل را دوباره شروع می‌کرد. پس از این هفت‌خوان رستم، در داخل سالن اگر بدشانسی می‌آوردی و یک تماشاگر درشت‌اندام در ردیف جلو نشسته بود، برای خواندن زیرنویس بیچاره می‌شدی. اگر هم فیلمی چندان جالب نبود و از سالن نمایش‌دهنده‌اش بیرون می‌رفتی، امکان رفتن به سالن دیگر نبود چون از قبل می‌بایست بلیتش رزرو می‌شد. تنها چاره وقت تلف کردن و به این قهوه‌خانه و آن کافه رفتن بود تا نمایش فیلم بعدی. به این ترتیب چنان نشد که شرکت‌کنندگان با دل خوش جشنواره را به پایان برسانند، و حتی برخی از تماشاگران حرفه‌ای زودتر جشنواره را ترک کردند.

حضور خوب آثار سینمای ایران

پس از حضور دو فیلم در بخش مسابقهٔ جشنوارهٔ کن امسال، سینمای ایران با دو فیلم دیگر در مسابقهٔ اصلی ونیز، شب، داخلی، دیوار (وحید جلیلوند) و خرس نیست (جعفرپناهی) اهمیت ویژه‌ای پیدا می‌کند و با نمایش همزمان دو فیلم در بخش افق‌ها، جنگ جهانی سوم (هومن سیدی) و بی‌رؤیا (آرین وزیردفتری)، و همچنین تنها (جعفر نجفی) در خارج از مسابقهٔ «روزهای مؤلفان»، نظرها بیش‌تر به سوی سینمای ایران جلب می‌شود.