سریال شبکهٔ مخفی زنان شکل تکاملیافتهای از همکاری افشین هاشمی و محمد رحمانیان در تئاترهای صحنهای و دو تلهتئاتر نیمکت و توی گوش سالمم زمزمه کن است. تجربههای اپیزودیک پیشین، حالا در شکلی منسجم و با داستانی محوری تبدیل به سریالی شده که یک قالب تاریخی نهچندان واقعگرا را برگزیده تا در دل این چارچوب گسترده و منعطف، قصهها و موضوعهای مختلفی را با لحن فانتزی روایت کند؛ با تکیه بر شخصیتهای رنگارنگ و فراوان، و تنوع در موضوع. یک سریال سرگرمکننده و خانوادگی که از پوستهٔ تاریخی بهره برده تا اشارهها و نقدهای اجتماعیاش را با شرایط امروز منطبق کند، بدون آنکه برای کسی برخورنده باشد. استفاده از این تمهیدها اثر را به یک سریال طنز تاریخی تبدیل کرده که با لحن فانتزی، زندگی آدمهای صد سال پیش روایت میکند. زندگیای که شاید بهظاهر در این دوره و زمانه برای ما غریب باشد اما از بسیاری جهات خیلی شبیه به زندگی امروز ماست. دغدغهها و مسائلی مثل قواعد دستوپاگیر بوروکراتیک، مشکلات شهری، تضادهای سنت و مدرنیته و مسائلی از این قبیل، که امروز هم با آنها مواجهیم، از جمله مباحث مطرحشده در سریال است. اما انتقال قصه به گذشته، هم از میزان حساسیتها کم میکند و دست نویسندگان را برای طرح موضوع باز میگذارد، و هم لحن فانتزی این انتظار را ایجاد نمیکند که درستی روایات تاریخی رعایت شود. در سالهای اخیر، در روایت آثار تاریخی تأکید زیادی روی شبیهسازی شخصیتهای واقعی میشد و از طریق گریمهای سنگین خود را مقید میکردند تا بیشترین میزان شباهت را به تصویر بکشند. حالا به نظر میرسد این سریال این عادت را میشکند و به شکل آزادانه در قالب استفاده از چند بازیگر ثابت، شخصیتهای بسیاری را به تصویر درمیآورد. اصراری هم وجود ندارد که بازیگر الزاماً شبیه شخصیت تاریخی شود و صرفاً نشانههایی کافی است.
تیزر سریال از کانال آپارات «نوا فیلم»