داستان تو چیه؟
نقد «کارت‌شمار»
پل شریدر که سه سال پیش مهمان جشنوارهٔ جهانی فجر در تهران بود، در حاشیهٔ نشستی گفت: «فیلم‌های تأمل‌برانگیز با عقب‌نشینی به تماشاگر می‌گویند جلو بیاید و بخشی از سفر فیلم شود.» فیلم اخیر شریدر با نام دوپهلوی کارت‌شمار دقیقاً همین کار را با مخاطبش می‌کند. مثل یک گردانندهٔ بازی کارت‌هایش را یک به یک پیشِ روی تماشاگرش می‌چیند. شاخ‌وبرگ قصه‌های موازی‌اش را هرس می‌کند و بعد عقب می‌نشیند تا داستان تماشاگرش را به دنبال خود بکشاند.
شریدر نزدیک به نیم قرن است در زمینهٔ فیلم‌نامه‌نویسی و کارگردانی فعالیت می‌کند. او را به نوعی عضو دارودستهٔ ریشوهای هالیوود (عنوانی که اوایل دههٔ 1970 به مارتین اسکورسیزی، فرانسیس فورد کوپولا، استیون اسپیلبرگ، جرج لوکاس و برایان دی‌پالما داده شد) می‌دانند. شریدر خط فکری و روش کار مشابهی با آن‌ها داشت و فیلم‌نامه‌های مهمی از جمله رانندهٔ تاکسی، گاو خشمگین و آخرین وسوسهٔ مسیح را برای اسکورسیزی و چند فیلم‌نامه برای دی‌پالما نوشت و در فیلم‌سازی هم سبک خاص خود را با گریز از جریان اصلی هالیوود (با حفظ بنیان‌های نظری سینمای هالیوودی) در پیش گرفت. طبعاً شریدرِ فیلم‌نامه‌نویس معتبرتر از شریدرِ فیلم‌ساز است اما کارگردانی‌هایش هم قابل‌تأمل و منطبق بر نظریهٔ مؤلف‌اند.