فرد و جامعه و تلخ‌کامی‌های بی‌جوابش

تازه‌ترین فیلم بلند رضا دُرمیشیان از نظر فرمِ ساختاری و لحن و شیوهٔ روایت به آثار قبلی او شباهت دارد. ابتدا این نکته را یادآور شویم که در گسترهٔ «سینمای اجتماعی» پرافت‌وخیز ما در طول این سال‌ها که با جرقه‌ها و ذوق‌زدگی‌ها و سکون و افول بعدی تعدادی فیلم‌ساز مستعد و خوش‌فکر در این حوزه توأم بوده، با تصویر و قالب متفاوتی از فیلم‌سازی دغدغه‌مند و معترض در آثار دُرمیشیان مواجه بوده‌ایم. یکی از مشخصه‌های بیش‌تر فیلم‌سازان اجتماعی، اصرار بر «مستقل بودن» است. دُرمیشیان با این مجموعه آثار خود (به‌ویژه سه‌گانهٔ عصبانی نیستم!، لانتوری و مجبوریم) نشان داده که سینمای مستقل اجتماعی را در قالب یک ژورنالیسم رسانه‌ای پرشتاب می‌بیند. برای او منعی ندارد که به تَبَع موضوع و آدم‌ها و دیدگاه‌های فکری و پایگاه اجتماعی و فرهنگيِ متفاوت‌شان، متوسل به شعار شود. در واقع، سینما برای او در مواقع ضروری ابزاری است در جهت تضارب آرا و آسیب‌شناسیِ برخی معضلات اجتماعی.

ویدئو از کانال آپارات «سینماتیکت»