به سلامتی دیدنت کوچولو

گذرگاه تاریک که سال‌ها پیش از تلویزیون پخش شد، علاوه بر جذابیت ذاتی زوج بوگی/ باکال، صدای کشیده و زنگ‌دارِ زنانه‌ای هم توجه را جلب می‌کرد که مقابل صدای بم و مردانهٔ مقابلش - همچون چهرهٔ ظریف و مینیاتوری لورن باکال در برابر صورت سرد و زمخت همفری بوگارت - تضاد جالبی ایجاد کرده بود. حالا البته به نظر می‌رسد صدا و لحن شیطنت‌آمیز و تُخس بانو رفعت هاشم‌پور بیش‌تر به حالت‌ها و بازی تقریباً همگن باکال در بیش‌تر فیلم‌هایش می‌آید اما آن زمان، آن‌چه بیش‌تر به گوش می‌رسید و تازگی داشت، تشدید و تأکید زنده‌یاد شهلا ناظریان روی حروف «س»، «ش» و «ز» بود؛ ویژگی‌ای که به نظر یکی از دوستان سینمادوستِ روان‌پزشک می‌تواند برای برخی شنوندگان OCD یا اختلال وسواسی پدید آورد. به این معنی که آن تلفظ یا صدای خاص ممکن است سبب اضطراب و روان‌پریشی شخص شود. این البته امر غریبی نیست و کسانی که «میزوفوبیا» دارند امکان دارد با هر صدایی دچار پریشانی شوند؛ از صدای بن استاین و کریس تاکر گرفته تا سیاست‌مداری چون سارا پِیلین و حتی مورگان فریمن با آن همه طرف‌دار. اما مورد عجیب شهلا ناظریان این بود که با وجود ادعای آن دوست، این ویژگی، بیش‌تر بدل به امضا و وجه تمایز صدایش شده بود تا عاملی برای وسواس ذهنی، و حداقل نگارنده تا این لحظه کسی را ندیده که واکنشی منفی به این خصیصه داشته باشد.