انگار فرزندم ناگهان در کنارم نیست...

سریال خاتون یک پروژهٔ بلندپروازانه در مقیاس‌های سینمای ایران و شبکهٔ نمایش خانگی، و نقطهٔ عطفی در کارنامهٔ سازنده‌اش تینا پاکروان است؛ سینماگری که در زمینه‌های مختلف، پشت و جلوی دوربین، طی بیش از دو دهه تجربه اندوخته است؛ از مسئولیت‌های گوناگون در تولید و دستیاری و بازیگری، تا کارگردانی چند فیلم کوچک و جمع‌وجور که در پس همان‌ها هم می‌شد توانایی‌ها و وسواس و دقت سازنده‌اش را دریافت. سریال خاتون از سال گذشته که در پلتفرم نماوا عرضه شد بازتاب‌های بسیاری داشت که با وجود مواردی انتقادی، در مجموع به عنوان یک پروژهٔ موفق تاریخی خود را در نگاه منتقدان و تماشاگران تثبیت کرد. آن‌چه می‌خوانید، گزیدهٔ روایتی کتبی از گفت‌وگوی ما با تینا پاکروان است دربارهٔ تجربه‌های او در تولید این سریال موفق که احتمالاً در آینده بسیار به آن ارجاع داده خواهد شد.

عباس یاری

• در سریال خاتون تلاش کردید به مردمی که تحت ستم اشغالگران قرار گرفته‌اند نزدیک شوید و به ما یادآوری کنید که هر نوع اشغالی چه‌قدر سخت و دردناک است.

فکر می‌کنم بشر باید به بشریتش بیش‌تر نزدیک شود تا به خوی حیوانی و گسترش‌طلبی و زیاده‌خواهی. تبدیل شدن سرزمین‌های اشغال‌شده به ویرانه‌ها واقعاً دردناک است. این یعنی از بین رفتن تاریخ و جغرافیا و فرهنگ در خیلی از این سرزمین‌ها. من در بچگی جنگ را تجربه کردم و تمام بمباران‌ها جلوی چشمم است. به این فکر می‌کنم که اگر کشور ما اشغال می‌شد چه اتفاقی می‌افتاد؟