نیمه‌شب در باغ خیر و شر

روز صفر با همهٔ آن صحنه‌پردازی‌های چشم‌گیر، لانگ‌شات‌ها و ضرباهنگ سریعش، با حجم بزرگی از حادثه، چرخش روایی و مقابله و تعقیب‌وگریزش می‌خواهد مخاطب را میخکوب کند. اساساً مگر یکی از اهداف اصلی سینما به‌ویژه در ژانرهایی مثل تریلرهای سیاسی یا اکشن‌های امنیتی و جاسوسی همین نیست؟ چرا هست. روز صفر هم از همهٔ امکانات و ظرفیت‌های سینمای ایران بهره گرفته تا یکی از روایت‌های مهم تاریخ دهه‌های اخیر را با رعایت همهٔ قواعد فیلم‌هایی از این دست و رسیدن به استانداردهای جهانی تولید ارائه کند؛ جوری که مخاطب این‌جایی هنگام خروج از سالن سینما، بیش از آن‌که فکر کند، هیجان‌زده و مغرور باشد. اما با همهٔ تلاش‌‌‌ها برای اثرگذاری روی مخاطب داخلی، روز صفر یک فیلم این‌جایی نیست. چون روابط آدم‌ها، ساختار شخصیت‌پردازی، وقایع و رخدادهایش برای مخاطب ایرانی کم‌تر باورپذیر است. از نکات قابل‌توجه فیلم، ایجاد تعلیق‌هایی فراتر از استاندارد سینمای ایران است که به کمک یک تولید عظیم و طراحی صحنه‌ای وسیع و متنوع، با کمک تدوین و ریتم سریع می‌تواند برای لحظاتی مخاطب را درگیر کند.