یک فیلم نوآر ایرانی

محمدحسین مهدویان فیلم‌ساز پرسروصدایی است! البته خودش چندان پرحرف نیست و در جشنوارۀ چهلم فجر
هم تا جایی که توانست از حرف زدن دربارۀ فیلم اخیرش، مرد بازنده، پرهیز کرد. اما فیلم‌هایش تقریباً همگی پرسروصدا
بوده‌اند و این اواخر هم با سریال پربینندۀ زخم کاری، موجی از بحث‌های سینمایی و غیرسینمایی به راه انداخت و بیش از هر کارگردان دیگری از نسل خودش، موافق و مخالف پرشور دارد. مرد بازنده در اکران نوروزی جزو فیلم‌های توجه‌برانگیز بود و با همۀ نقدهای منفی و مثبت، توانست پیش از پایان فروردین از مرز پنج میلیارد تومان عبور کند که برای چنین فیلمی زیاد هم ناامیدکننده نیست؛ هرچند خود مهدویان حسابی دلش از «دست‌های پشت پرده» پُر است و همین چند روز پیش هم در صفحۀ شخصی‌اش در اینستاگرام متن گلایه‌آمیزی نوشت و اعلام کرد که نمی‌گذارند فیلمش اکران سالم و موفقی داشته باشد: «به فیلم جدیدم که در حال اکران است تیزر نمی‌دهند. در برنامۀ «خندوانه»، تک‌تک کلمات مرتبط با فیلمم را قبل از پخش حذف می‌کنند. در آخر هم فیلم قبلی من را در پلتفرم‌شان رایگان پخش و برایش حسابی تبلیغ می‌کنند. بسیار بی‌موقع، وسط تعطیلات نوروز، درست زمانی که فیلم جدیدم روی پرده است. این‌ها را کنار بدگویی‌ها و اسپویل عمدی داستان فیلم در زمان جشنواره بگذارید. یعنی همه چیز اتفاقی است؟» حرف‌های مهدویان در توضیح مسیری که پیموده و فکرهایی که از سرش گذشته می‌تواند روشنگر برخی ابهام‌ها باشد اما در نهایت او خودش را فیلم‌سازی تاریخ‌نگار و علاقه‌مند به تخیل و تجسم خلاق می‌داند که سیاست برایش اولویت ندارد. در مقایسه با نسخۀ ویدئویی گفت‌وگویی که با او داشتم، این‌جا برخی سؤال و جواب‌ها حذف شده ولی موضوع‌های اصلی و به‌خصوص پرسش‌هایی که ماهیت سینمایی داشتند و در آن‌ها به خود فیلم پرداخته می‌شد تقریباً دست‌نخورده ماندند. مرد بازنده با تمام نقدهایی که به جهت‌گیری روایی و صحنه‌پردازی و ساختار تماتیک فیلم‌نامه‌اش وارد است، آن قدر فیلم توجه‌برانگیزی‌ست که نمی‌توان حرف‌های سازنده‌اش را نشنیده گذاشت؛ حتی اگر خودش همچنان به سیاست کم‌گویی و گریز از مصاحبه پای‌بند باشد.