امضاء: مؤلف!

سبک‌ها و گرایش‌های سینمایی عموماً از طریق شناسه‌هایی مشخص طبقه‌بندی و تفکیک می‌شوند، از اکسپرسیونیسم آلمان تا نئورئالیسم ایتالیا و موج نوی فرانسه. فرم بصری و ساختار روایی فیلم، ریشه‌های سبکی‌اش را آشکار می‌کند و گاه شیوهٔ تولید و فضای تکوین و تکامل فیلم نیز به مثابه برچسب هویت عمل می‌کنند و تعلق اثر به دامنه‌های موجود را بازمی‌نمایند.

فیلم نوآر یا وسترن را با تماشای چند سکانس یا حتی با تشخیص مؤلفه‌هایی آشنا در صحنه‌پردازی و شیوهٔ طراحی نور و حرکت دوربین می‌توان با اطمینان شناخت و قالب‌ها و ژانرهای سینمایی هم با عناصری قطعی و روشن، قابل‌تشخیص‌اند. اشتراک در عناصر روایی، و داستان و موضوع، ژانر را می‌سازد؛ مثلاً وسترن فیلمی‌ست که داستانش در غرب وحشی می‌گذرد و درام رمانتیک، محور اصلی‌اش یک رابطهٔ عاشقانه است. اشتراک در فرم و عناصر بصری و ساختار سینمایی نیز استایل یا سبک فیلم را می‌سازد. از این جهت، فیلم‌نوآر یک ژانر سینمایی به معنای آکادمیک شناخته نمی‌شود، هرچند اشتراکاتی در الگوهای روایی بیش‌تر فیلم‌های نوآر وجود دارد. در واقع نوآر تحت عنوان استایل فیلم تعریف می‌شود و هر داستانی را می‌توان در چارچوب این استایل روایت کرد. اما سبک کارگردانی با سبک فیلم تفاوت دارد و تشخیصش قدری دشوارتر است.

تصویر استنلی کوبریک سر صحنه ۲۰۰۱: یک اُدیسه فضایی (۱۹۶۸)