زندگی شیرین است
یادی از سه سینماگر قدیمی: مجید محسنی، آذر شیوا، شهین
می‌توان او را یکی از اولین چهره‌های موفق تئاتری ایران به شمار آورد؛ از سنین نوجوانی و وقتی که تئاتر ارج‌وقربی داشت. مجید محسنی را امروزه شاید کم‌تر به یاد داشته باشند اما در حقیقت از محبوب‌ترین چهره‌های تئاتر، رادیو و سینما در دهه‌های 1330 و 40 بود.
در زمستان 1338 با او قراری برای دیدار در دفتر مجلهٔ «ستارهٔ سینما» داشتیم. مثل همیشه متبسم و خوش‌برخورد با ما روبه‌رو شد. کلاه کپی بر سر و با شال‌گردن گل‌دار و کت و شلواری گشاد... در همان بدو ورود شروع به شوخی‌هایی شیرین کرد.
مجید محسنی‌مهر در دوم خرداد 1302 در تهران به دنیا آمد (خودش گفت که خیلی‌ها تصور می‌کنند متولد گیلیاردِ دماوند است). برای‌مان توضیح داد که وقتی خیلی کوچک بود به همراه والدینش به گیلیارد رفتند و در آن‌جا ساکن شدند. هنگامی که از او پرسیدیم از چه سن‌وسالی وارد فعالیت‌های هنری شده است، گفت: «سیزده سال بیش‌تر نداشتم که وارد کلاس‌های تئاتر شهرداری شدم. در آن‌جا در کنار استادان و پیش‌قدمان تئاتر و جمعی از هنرمندان قدیمی، این کلاس را به پایان رساندم. سپس در اولین دورهٔ هنرستان هنرپیشگی تهران ثبت‌نام کردم و از این هنرستان با امتیاز خوبی فارغ‌التحصیل شدم. بعد هم همراه برادر بزرگ‌ترم حسین محسنی بازیگری در نمایش‌های مختلف را شروع کردم.»
پرسیدیم که نخستین کار هنری او در تئاتر در چه نمایش‌نامه‌ای بود؟ گفت: «نمایش‌نامهٔ سالومه در سال 1319 که با عده‌ای از هنرپیشه‌های مشهور در آن همبازی بودم. پس از این نمایش هم در برنامه‌های بی‌شماری نقش‌های گوناگونی را بر عهده گرفتم؛ مثل نمایش‌نامه‌های خسیس، لوکوس بورژیا، تارتوف و ننگ جامعه... باور کنید خودم هم قادر نیستم بگویم چه تعداد نمایش بازی کرده‌ام!»
