خانه نمی‌تواند تمیز باشد
نقد «ضیافت»
Folk horror یا زیرگونه‌ای از سینمای وحشت که بر محور باورهای مردم محلی و تقابل فرهنگ شهری و مدرن با فرهنگ روستایی و سنتی شکل گرفته، به‌تازگی و به‌خصوص در پی نمایش مستند سه‌ساعتهٔ جنگل‌ها تاریک‌اند و روزها افسون‌شده، در کانون توجه هواداران این گونهٔ سینمایی قرار گرفته است. ضیافت نمونه‌ای متأخر از این زیرگونه است که آن را به شیوه‌ای مینی‌مال و آمیخته با روایت حالا آشنای فروپاشی یک محفل خانوادگی با ورود یک غریبه و به شیوه‌ای سبک‌پردازانه ارائه می‌دارد. چند نمای کوتاه ابتدای فیلم که نمایشگر از پا افتادن کارگر یک سازهٔ اکتشافی است گرچه به جهان داستان فیلم تعلق دارد اما همین طور می‌توان آن را چکیده‌ای از داستان ساده و قابل‌پیش‌بینی فیلم - دست‌اندازی آزمندانهٔ انسان به طبیعت فرجامی ناخوش در پی دارد - و نیز ناظر به مینی‌مالیسم روایی آن دانست. تبعیت داستان فیلم از قراردادهای ژانر، به فیلم‌ساز این فرصت را داده تا توجه خود را بیش از همه معطوف شکل‌دهی به سبک تصویری فیلم کند و آن را به عنصری برجسته بدل سازد که در عین وحدت بخشیدن زیبایی‌شناسانه به فیلم، با فضا و مفاهیم آن هم در تعامل است.
از بارزترین عناصر سبکی فیلم که به طور سیستماتیک مورد استفاده قرار گرفته، حرکات تراولینگ آهسته در مسیر عمود بر تصویر هستند. دوربین از طریق این حرکات به کندوکاو در فضای خانه که از تلفیقی از فضاهای گسترده و راهروها شکل گرفته می‌پردازد؛ خانه‌ای که به‌ظاهر تجسم موفقیت مادی خانواده و بهره‌وری آنان از فرصت‌هاست. این تراولینگ‌ها که در دقایق نخست و پیش از معرفی شخصیت‌ها، تصاویر فیلم را آکنده از حسی راز‌آمیز می‌سازند در بخش انتهایی و رسیدن داستان به نقطهٔ اوجش و با گذار از روز به شب جنبهٔ مشئوم خود را که زیر سکون و آرامشِ پارهٔ ابتدایی پنهان نگاه داشته شده بود آشکار می‌سازند.
