آی بهشت! اگر نخواهمت؟

نحوهٔ ارائهٔ زن در فیلم، فقط یک انتخاب دراماتیک نیست. زن می‌تواند معادلات قدرت را در مناسبات مردانه به هم بریزد و بازتعریف کند. نقش و حضور زن در یک اثر نمایشی، فراتر از کارکردهای اجتماعی معمول در واقعیت می‌رود؛ حقیقتی که هم می‌تواند سازنده باشد هم مخرب؛ یا به عبارتی گاهی رویه‌ای تعیین‌کننده برای رساندن درام به مقصودی است که در آن جایگاهی برای زن پیش‌بینی شده، و گاهی فقط پوششی برای تعدیل یا - به تعبیری - گرفتن ضرب کنش‌های مردمحور بیش نیست. قضیه زمانی هشداردهنده می‌شود که زن در کشاکشِ روایت‌های مصلحت‌اندیشانه و بده‌بستان‌های محکمه‌پسند، دست آخر - و شاید حتی بی‌آن که خود بداند - قربانی یک جهان‌بینی فراگیر شود که ظاهراً ادعای توجه به مسائل زنانه دارد اما در واقع تیشه به ریشهٔ زنان می‌زند. نتیجه‌اش می‌شود جامعه‌شناس کارشناس برنامهٔ هفت که در یکی از شب‌های جشنواره در توضیح عملکرد زنان در فیلم‌های جشنواره با یک برچسب «عدم تمکین» حکم صادر می‌کند و تمام! اما این زنان چه کسانی‌اند و چرا متهم به عدم تمکین می‌شوند؟!