همین بود!

جشنوارهٔ دیگری هم به پایان رسید. علاوه بر تمام اتفاق‌های عجیب این دوره، لو رفتن اسامی برندگان در لحظه‌های آخری که قرار بود اختتامیه برگزار شود، یکی از عجیب‌ترین اتفاق‌های کارنامهٔ برگزارکنندگان بود. هرچند سایتی که این نام‌ها را منتشر کرده بود، دقایقی بعد و به‌سرعت آن را حذف کرد اما همین چند دقیقه کافی بود تا این خبر همه‌جا پخش شود و این زمزمه به گوش برسد که تأخیر چنددقیقه‌ای در برگزاری مراسم اختتامیه به دلیل لو رفتن نام‌ها است. همه منتظر بودند ببینند داستان به کجا خواهد کشید. با این‌ که خیلی از برندگان دقیقاً همانی بودند که در نام‌های لورفته عنوان شده بود اما مجری مراسم با سکوت‌ها و مکث‌ها و میمیک‌هایش می‌کوشید به لحظه‌های پیش از اعلام برندگان هیجانی ببخشد که مصداق بار «هیجان کاذب» بود. به ‌هر حال این موضوع در پس مراسم هرچند کم‌فروغ اختتامیه به فراموشی سپرده شد؛ مراسمی که در قسمت‌هایی از آن حتی صدا هم قطع شد تا بی‌برنامگی‌ها تکمیل‌تر شود.

این بار شاید به دلیل میانگین پایین کیفیت فیلم‌ها، برای داوران سال سختی نبود. نامزد کردن چند نام قابل‌پیش‌بینی و از بین آن‌ها برگزیدن یکی، چندان پیچیده و دشوار و مناقشه‌برانگیز به نظر نمی‌رسید. کمااین‌که جز چند مورد اختلاف‌نظر با داوران، خیلی‌ها با نظر نهایی آن‌ها موافق بودند و حرف‌وحدیث چندانی در مورد برندگان پیش نیامد. ستارهٔ داوران این دوره هم شهاب حسینی بود که یک بار یکی از روزنامه‌نگارها ادعا کرد نظر او بیش از یک رأی حساب می‌شود و حسینی نقش تعیین‌کننده‌ای در سیمرغ دادن یا ندادن به افراد دارد. هرچند این ادعا در فضای مجازی پخش شد اما چندان مورد توجه قرار نگرفت. بی‌شک شهاب حسینی، در حالی که تمام دوربین‌های موجود در سالن برگزاری مراسم اختتامیه روی او بودند و بعد از برگزاری مراسم هم از زاویه‌های مختلف از طرز ایستادن تا تشویق کردن و خندیدنش را فیلم‌برداری کردند و به شکل کلیپ‌های چنددقیقه‌ای در فضای مجازی بارگذاری کردند، یکی از مورد توجه‌ترین چهره‌های این مراسم بود.