من از آن روز که در بند توام آزادم

ملاقات خصوصی به دلیل پیچیدگی موقعیت دراماتیکی که خلق می‌کند، یکی از شگفتی‌های جشنواره امسال خواهد بود. فیلم داستان عشقی را روایت می‌کند که برای به‌سامان رسیدن ناچار به عبور از پیچ‌وخم‌هایی است که ابعادی هولناک از وجود باندهای قاچاق در زندان را نمایان می‌کند. روند روایتِ فیلم ایده جذابی دارد که به واسطه آن مخاطب را همچون پروانه (شخصیت اصلی) آرام‌آرام در دل یک درام نفس‌گیر قرار می‌دهد. اطلاعاتی که تماشاگر باید در مورد شخصیت‌ها و مختصات روابط‌شان بداند به شکلی قطره‌چکانی به او منتقل می‌شود تا رفته‌رفته و با دانستن ابعاد گسترده‌تری از ماجرا درگیر موقعیتِ بغرنج دو قهرمان عاشق‌پیشه‌اش شود. از طرفی این شیوه اطلاعات‌دهی باعث شده قصه از ریتم نیفتد و سرشار از نقاط عطفی باشد که تماشاگر را لحظه‌ای آرام نمی‌گذارند. نکته مثبت این‌جاست که تکیه روایت روی مسیر عاشقانه‌ای است که پروانه و فرهاد طی می‌کنند و ماجراهای خلاف‌کاران قصه در پیرامون آن چیده شده و ابزاری برای روایت است و کارگردان روی آن مکثی نمی‌کند و تنها برای ایجاد گره‌های داستانی از آن استفاده کرده است. در حالی که عمق فاجعه سیستماتیکی که فیلم از فضای زندان ترسیم می‌کند به قدری نفس‌گیر است که می‌توانست درام قصه را در دام خود گرفتار کند.

عکس: محمد بدرلو