خارج از محدوده

کارگردان جوان بی‌رؤیا برای نخستین تجربه سینمایی‌اش پروژه سخت و سنگینی را انتخاب کرده که به بار آوردنش نیاز به مهارت و کارآزمودگی فراوان، و البته شناخت ظرایف ژانر دارد. البته حاصل کار آرین وزیردفتری در گام نخست فیلم قابل‌تأملی از کار درآمده که وجوه مثبت زیادی دارد اما اساساً کار روی الگوی پیچیده سایکودرام و نزدیک شدن به فضاهایی مثل این، چالش بزرگی‌ست؛ به‌خصوص در سینمای ایران که عموماً از لحاظ جریان‌شناسی، در زمینه درام‌های جدی با رویکرد روان‌شناختی چندان غنی نیست.

بی‌رؤیا داستانی چندلایه را با الهام از یک الگوی روایی آشنا (که نمونه نزدیکش را شاید در شاتر آیلندِ مارتین اسکورسیزی بتوان توضیح داد) با تغییراتی در رویکرد روایی و اجرا، دستمایه طراحی یک فیلم‌نامه پرجزییات کرده که با نقطه‌عطفی مهم در میانه‌های داستان و چند اشاره ظریف و زیرپوستی، همراهی و توجه و البته هوش مخاطب جدی سینما را می‌طلبد تا روند پرپیچ‌وخم ماجراهایش را به سرانجامی مطلوب و قابل‌قبول برساند.

عکس: محمد بدرلو