در ستایش نبوغ و جنون

وس اندرسن با ساختن گزارش فرانسوی، شیوهٔ فیلم‌سازی دل‌نشین خود را به افراطی‌ترین شکل ممکن رسانده است. او حتی از تجربه‌های گذشتهٔ خود هم فراتر رفته و کاری کرده که انگار تمام فیلم‌های گذشته‌اش، تمرینی برای رسیدن به کمال مطلوب این فیلم بوده است. به دلیل همین سویهٔ افراطی اثر است که بیش از هر زمان دیگری در مواجهه با فیلمی از او، مخاطبان به دو دستهٔ‌ موافق و مخالف تقسیم شده‌اند و هر کدام در ستایش یا نکوهش آن می‌نویسد. اما هر دو دسته در یک نقطه اشتراک نظر دارند و معتقدند که وس اندرسن به لحاظ تکنیکی، اثری خوش‌تصویر ساخته و فرم خود را به حدی از کمال رسانده که حتی از هتل بزرگ بوداپست - یعنی شبیه‌ترین فیلم اندرسن به این یکی - فراتر می‌رود. آن‌چه بین این دو گروه از منتقدان محل اختلاف است، وجود یا عدم وجود معنا در پس این بازی‌های فرمی است.