اهمیت زبان مشترک آهنگ‌ساز و کارگردان

حالا بیش از ده سال از زمانی که نام حامد ثابت در سینمای ایران شنیده شد، می‌گذرد. از ورود توفانی و موفق او با پرسه در مه و نامزدی‌اش در جوایز مختلف سینمایی، تا تنها دوسه سال بعد که سیمرغ بلورین بهترین موسیقی متن را (برای برلین منفی هفت) گرفت. او با ساخت موسیقی برای فیلم‌های شاخص بهرام توکلی، احسان بیگلری و نیما جاویدی به گزیده‌کاری‌اش ادامه داد و به عنوان آهنگ‌سازی که با حال‌وهوایی تازه و در عین حال ملودی‌های مدرن پا به دنیای سینما گذاشته، شناخته شد. آهنگ‌سازی که می‌تواند صدای فیلم‌اولی‌ها باشد و موسیقی دهه‌شصتی‌ها را خوب بسازد. در این راه موفق بود و سیمرغ دومش را هم (برای بی‌همه‌چیز) گرفت. او که هنرمندی آرام و دور از سروصداهای رسانه‌ای است، استانداردهایی دارد که به‌سختی تلاش کرده آن‌ها را حفظ کند. استفاده از سازهای آکوستیک، صدادهی خوب و دقیق، بله نگفتن به تمامی پیشنهادها، بیش از حد استفاده نکردن از موسیقی و... استانداردهایی که بسیاری از آهنگ‌سازان نه‌تنها رعایت نمی‌کنند بلکه در شرایط تحمیلی سینمای ایران در آن‌ها حل می‌شوند. با حامد ثابت به مناسبت نمایش عمومی بی‌همه‌چیز گفت‌وگو کرده‌ایم.

نسیم قاضی‌زاده

• همکاری با محسن قرایی چه‌طور بود؟

یکی از بهترین تجربه‌های کارنامهٔ من، آهنگ‌سازی برای فیلم بی‌همه‌چیز بود. آقای قرایی موسیقی را خوب می‌فهمد، موسیقی فیلم را خوب می‌شناسد و این اتفاق درجه‌یکی‌‌ست در کار ما.

• پیش از شما، قرایی با آهنگ‌سازان دیگری همکاری داشته. همکاری‌اش با شما چه‌طور شکل گرفت؟

بهانهٔ آشنایی ما، فیلمی محصول مشترک ایران و ژاپن بود که در آن، قرایی مشاور کارگردان بود. کارگردان فیلم ژاپنی بود. قرار بود موسیقی آن فیلم را من کار کنم. آشنایی ما از آن‌جا اتفاق افتاد و در نهایت منجر به ساخت موسیقی بی‌همه‌چیز شد.