خالی و تنها

سینماهای ایران در حالی پس از بیست ماه فعالیت تقریباً عادی خود را آرام و بااحتیاط آغاز کردند که بحث‌های پیش از کرونا دربارۀ جنبه‌های مختلف بحران سینمای ایران همچنان ادامه داشت؛ از جمله بحران وحشتناک ریزش تماشاگران فیلم‌ها، که کرونا آن را بسیار تشدید هم کرد. یکی دیگر از آن بحران‌ها، گرفتار بودن کلیت سینما در موضوع‌های تکراری است. یا کمدی یا داستان‌های تلخ اجتماعی و درام‌های رقت‌انگیز فردی که چند سال است خشونت افراطی هم به آن‌ها اضافه شده است. در همین دورۀ بازگشایی سینماها چند فیلم روی پرده رفت که از جنس دو دستۀ یادشده نیستند: تومان، آتابای، پوست و همین بندربند. البته این‌ها فیلم‌هایی نیستند که بتوان به عنوان موضوع‌ها و قالب‌های جای‌گزین برای مقابله با بحران ریزش تماشاگر به سینمای ایران پیشنهاد کرد، چون این‌ها فیلم‌هایی هستند برای تماشاگرانی با سلیقه‌ای خاص اما به هر حال این دسته از تماشاگران هم حقوقی دارند که نمی‌توان نادیده گرفت. و مهم‌تر از همه این که این گونه فیلم‌ها به ویترین سینمای ایران تنوع چشم‌گیری می‌دهند که آن را از زیر بار اتهام «گرفتار در تکرار» رها می‌کند.